Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 1.djvu/132

ten zamieszkany jest przez mego przyjaciela, a jest nim Aramis.
 — Wszystko to wyjaśni się później — szepnęła kobieta — a teraz milcz, błagam pana.
 — Gdybyś pani w serce moje zajrzeć była w stanie — odezwał się d‘Artagnan — wyczytałabyś w niem tyle ciekawości, iż litośćbyś dla mnie uczuła, a miłości tyle, iż zaspokoiłabyś natychmiast moją ciekawość. Nie powinniśmy się obawiać tych, którzy nas kochają.
 — Zaprędko prawisz o miłości, mój panie! — odezwała się młoda kobieta, potrząsając głową.
 — Bo miłość ta przyszła na mnie nagle i to po raz pierwszy; nie mam jeszcze dwudziestu lat.
 Kobieta spojrzała na niego ukradkiem.
 — Posłuchaj mnie, pani, już wpadłem na ślady — rzekł d‘Artagnan. — Trzy miesiące temu o mało nie doszło do pojedynku z Aramisem o chustkę podobną do tej, którą pokazywałaś damie, przebywającej u niego, o chusteczkę, w ten sam sposób znaczoną. Pewny tego jestem.
 — Panie — odpowiedziała młoda kobieta — przysięgam ci, iż męczysz mnie okrutnie tem badaniem.
 — Ale ty, pani, tak przezorna, pomyśl, że gdybyś została uwięziona z chusteczką tą; gdyby ci ją pochwycono, nie byłażbyś skompromitowana?
 — Z jakiej racji, wszak litery moje są: K. B., Konstancja Bonacieux.
 — Albo też Kamilla de Bois-Tracy.
 — Cicho, panie, cicho! Jeżeli nie powstrzymuje cię myśl o mojem niebezpieczeństwie, pomyśl o tem, na które sam się narażasz!
 — Ja?
 — Tak, dla ciebie niebezpieczeństwo więzienia, dla mnie niebezpieczeństwo śmierci!
 — To ja pani nie odstąpię.
 — Panie — odezwała się, błagalnie składając ręce — panie, na imię boskie, na honor żołnierski, w imię uczciwości szlacheckiej, oddal się; słuchaj, północ już bije, to godzina, o której na mnie czekają.
 — Pani — rzekł młodzieniec z ukłonem — nie jestem w stanie odmówić, gdy mnie ktoś prosi w ten sposób; bądź zadowolona, odchodzę.