Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 1.djvu/150

 — Doprawdy? — z powątpiewaniem spytał urzędnik — gdyby to było prawdą, w jaki sposób znalazłbyś się w Bastylji?
 — W jaki sposób, a raczej, dlaczego tu jestem — odrzekł pan Bonacieux — tego właśnie nie mogę w żaden sposób wytłumaczyć panu, bo sam nic a nic nie rozumiem; lecz tego tylko pewny jestem, że w niczem nie obraziłem pana kardynała, przynajmniej, o ile mi wiadomo.
 — Musiałeś się jednak ciężkiej zbrodni dopuścić, skoro obwiniony jesteś o najwyższą zdradę.
 — O zdradę?... — wykrzyknął przerażony Bonacieux — o zdradę najwyższą?... Skądże skromny kramarz, brzydzący się Hugonotami i nienawidzący Hiszpanów, może być obwioniony o nią? Zastanów się, panie, to niemożebne.
 — Panie Bonacieux — odezwał się zastępca sędziego, świdrując go małemi oczkami, jak gdyby rzeczywiście miały dar czytania w najskrytszych tajnikach serc ludzkich — pan masz żonę, panie Bonacieux?
 — Tak, panie — odpowiedział kramarz ze drżeniem, czując, że tutaj właśnie sprawa może się wikłać — to jest miałem ją, panie.
 — Jakto?... miałeś ją?... a cóżeś z nią zrobił, jeśli już jej nie masz?
 — Porwano mi ją, panie.
 — Czy tak?... O!...
 Wykrzyknik ten dał kramarzowi do myślenia, że sprawa plącze się coraz więcej.
 — Porwano ci ją?... — ciągnął dalej — a czy wiesz, kto ten gwałt popełnił?
 — Zdaje mi się, że wiem.
 — Któż taki?
 — O! proszę pana, ja napewno nie twierdzę, ale tylko podejrzewam.
 — Kogóż mianowicie? No, odpowiadaj otwarcie.
 Pan Bonacieux znalazł się w opałach; miałże przeczyć wszystkiemu, czy mówić? Przecząc, ściągnąć mógł na siebie podejrzenie, iż zawiele wiedział, a nic nie chciał wyznać; mówiąc zaś, dawał dowody dobrych chęci.
 Postanowił mówić.
 — Posądzam — rzekł — wysokiego bruneta, o dumnej