Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 1.djvu/160

 — Milcz, jesteś głupiec — przerwał mu kardynał.
 — Zupełnie to samo powiedziała mi żona, monsiniorze.
 — Czy wiesz, kto twoją żonę porwał?
 — Nie, monsiniorze.
 — Masz jednak jakieś podejrzenia?
 — Tak, lecz one nie w smak były panu sędziemu, więc już ich nie mam wcale.
 — Żona twoja wydostała się na wolność. Wiedziałeś o tem?
 — Nie, monsiniorze, dowiedziałem się w więzieniu dopiero i to z ust pana sędziego, wielce miłego człowieka!
 Uśmiech znów się ukazał na ustach kardynała.
 — Nie wiesz zatem, co się z żoną twoją stało po ucieczce?
 — Nic zgoła nie wiem, monsiniorze, musiała pewnie powrócić do Luwru.
 — O pierwszej w nocy nie było jej tam jeszcze.
 — A! mój Boże! cóż się więc z nią stało?...
 — To się wyda, bądź spokojny; nic się przed kardynałem nie ukryje, kardynał wie o wszystkiem.
 — W takim razie, monsiniorze, czy sądzisz, iż kardynał zgodzi się, powiedzieć mi, co się stało z moją żoną?
 — Być może, ale najpierw musisz wyznać wszystko, co wiesz o stosunkach żony twojej z panią de Chevreuse?
 — Kiedy ja nie wiem o niczem, monsiniorze; nigdy jej nie widziałem.
 — Gdy chodziłeś po nią do Luwru, czy wracała prosto do domu?
 — Nigdy prawie: miała interesy do sklepów z płótnem, dokąd ją też odprowadzałem.
 — A wielu kupców takich było?
 — Dwóch, monsiniorze.
 — Gdzie mieszkali?
 — Jeden, przy ulicy Vaugirard, drugi przy ulicy de la Harpe.
 — Czy wchodziłeś z nią do nich?
 — Nigdy, monsiniorze; czekałem przede drzwiami.
 — A czem się tłómaczyła, że wchodzi sama?
 — Nie tłómaczyła się nigdy; kazała mi czekać i czekałem.
 — Wygodny z ciebie małżonek, drogi mój panie Bonacieux! — rzekł kardynał.