Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 1.djvu/161

 — On mnie drogim swoim panem nazywa! — rzekł sobie w duchu kramarz. — Nieźle już rzeczy stoją!
 — Czy poznałbyś te drzwi?
 — Poznałbym.
 — A pamiętasz numery domów?
 — Pamiętam.
 — Jakież więc?
 — Nr. 25 przy ulicy Vaugirard; Nr. 75 ulica de la Harpe.
 — Dobrze — rzekł kardynał.
 To mówiąc, zadzwonił; wszedł oficer.
 — Idź po Rocheforta — rzekł doń półgłosem — niech przyjdzie tu natychmiast, jeżeli już powrócił.
 — Hrabia jest już tutaj — odrzekł oficer — i pragnie usilnie mówić z waszą eminencją!
 — Niech przyjdzie, niech przyjdzie! — rzekł porywczo kardynał.
 Oficer wybiegł z pokoju z pośpiechem, właściwym tym wszystkim, którzy kardynałowi służyli.
 — Z waszą eminencją! — mruczał Bonacieux, — tocząc błędnym wzrokiem.
 W kilka minut zaledwie po wyjściu oficera drzwi się otworzyły i weszła nowa figura.
 — To on! — wykrzyknął Bonacieux.
 — Co za on? — zapytał kardynał.
 — Ten, co żonę mi porwał.
 Kardynał znowu zadzwonił. Oficer wszedł.
 — Oddaj tego człowieka w ręce stróżów i niechaj czeka, aż go wezwę do siebie.
 — Nie, monsiniorze! nie, to nie on! — wołał Bonacieux — nie, ja się pomyliłem: to ktoś inny, wcale do niego niepodobny! Ten pan jest człowiekiem uczciwym.
 — Precz z tym durniem! — zawołał kardynał.
 Oficer wziął kramarza pod pachę i wyprowadził do przedpokoju, gdzie oczekiwali dwaj jego dozorcy.
 Nowoprzybyły powiódł wzrokiem niecierpliwym za wychodzącym Bonacieux, a skoro drzwi zamknęły się za nim, rzekł:
 — Widzieli się.
 — Kto? — zapytał kardynał.
 — On i ona.
 — Królowa i książę?