Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 1.djvu/162

 — Tak.
 — Gdzie?
 — W Luwrze.
 — Jesteś tego pewny?
 — Najzupełniej.
 — Kto ci to mówił?
 — Pani de Launay, która jak Waszej eminencji wiadomo, oddana mi jest zupełnie.
 — Czemuż wcześniej tego nie powiedziała?
 — Bo przypadkowo, a może też przez nieufność, królowa rozkazała pani de Surgis spać w swoim pokoju i cały dzień nie puściła jej od siebie.
 — Ha! jesteśmy pobici. Postarajmyż się o odwet.
 — Bądź spokojny, monsiniorze, pomogę ci z całej duszy.
 — Jakże to było?
 — O godzinie wpół do pierwszej w nocy królowa była w otoczeniu dam swoich...
 — Gdzie?
 — W sypialni swojej.
 — Dobrze.
 — Gdy wtem wręczono jej chusteczkę, przyniesioną przez dozorczynię bielizny...
 — Cóż dalej?
 — Nagłe wzruszenie ogarnęło królową i pomimo różu, którym twarz miała pokrytą, zbladła.
 — Cóż dalej?.... prędzej!
 — Podniosła się jednakże i głosem niepewnym: — moje panie — powiedziała — za dziesięć minut powrócę, poczekajcie na mnie. Otworzyła drzwi alkowy i wyszła.
 — Dlaczego pani de Launay nie dała ci o tem znać natychmiast?
 — Nic jeszcze nie było pewnego; zresztą królowa powiedziała: — moje panie, poczekajcie na mnie — nie śmiała więc sprzeciwić się rozkazowi królowej.
 — Jak długo nie było królowej w jej pokoju?
 — Trzy kwadranse.
 — Czy żadna z dam nie poszła razem z nią?
 — Donna Estefana tylko.
 — A potem królowa wróciła?
 — Tak, aby zabrać szkatułkę z drzewa różanego z cyfrą swoją, i wyszła znowu.