Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 1.djvu/163

 — A jak wróciła wreszcie, czy przyniosła szkatułkę?
 — Nie.
 — Czy pani de Launay wiedziała, co zawiera szkatułka?
 — Tak, zapinki djamentowe, które król ofiarował królowej.
 — Zatem bez szkatułki wróciła?
 — Tak.
 — Zdaniem pani de Launay, oddała ją Buckinghamowi?
 — Jest tego pewną.
 — Dlaczego?
 — Gdyż pani de Launay, jako dama usługująca królowej przy toalecie, szukała brylantów wszędzie w ciągu dnia, udając zaniepokojenie wielkie, a nie znalazłszy, zapytała królowej, co się z niemi stać mogło.
 — A cóż na to królowa?...
 — Zaczerwieniła się okropnie i odpowiedziała, iż uszkodziwszy wczoraj jedną z zapinek, posłała ją swemu jubilerowi do naprawy.
 — Trzeba udać się do niego i przekonać, czy to prawda, czy nie.
 — Byłem już tam.
 — I cóż jubiler?...
 — Nie słyszał o niczem.
 — Dobrze! słuchaj, Rocheforcie, nie wszystko jest stracone, a może... dobrze się nawet stało!...
 — O! nie wątpię, że genjusz waszej eminencji...
 — ...naprawi głupstwa swego agenta, wszak tak?
 — To właśnie miałem powiedzieć, gdyby wasza eminencja była mi dozwoliła dokończyć zdania.
 — A teraz, czy wiesz gdzie się ukrywali księżna de Chevreuse i książę de Buckingham?
 — Nie, monsiniorze, ludzie moi nie mogli mi nic pewnego powiedzieć.
 — A ja, wiem.
 — Wy, monsiniorze?
 — Tak, a przynajmniej przypuszczam. Obrali sobie siedzibę, jedną przy ulicy Vaugirard Nr. 25, drugą przy ulicy la Harpe Nr. 75.
 — Czy wasza eminencja życzy sobie, ażebym ich kazał aresztować?