Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 1.djvu/164

 — Zapóźno, już ich tam nie znajdą.
 — Bądź co bądź, przekonać się można.
 — Weź z sobą dziesięciu z przybocznych moich i przetrząśnijcie obydwa domy.
 — Idę, monsiniorze.
 Rochefort wybiegł z pokoju.
 Kardynał, pozostawszy sam, wpadł w chwilową zadumę, następnie zadzwonił po raz trzeci.
 Oficer wszedł.
 — Wpuść tu więźnia — odezwał się kardynał.
 Bonacieux znowu został wprowadzony, oficer zaś na znak kardynała wyszedł.
 — Oszukałeś mnie!... — surowo rzekł kardynał.
 — Ja?... — wykrzyknął Bonacieux — ja miałbym oszukać waszą eminencję?...
 — Żona twoja, idąc na ulicę Vaugirard i de la Harpe, wcale nie do kupców płótna wstępowała.
 — Boże sprawiedliwy! a gdzież chodzićby mogła?...
 — Do księżnej de Chevreuse i księcia de Buckingham.
 — Tak — rzekł Bonacieux, przypomniawszy sobie wszystko — tak, wasza eminencja ma słuszność. Nieraz ja jej mówiłem, że to dziwnie, aby kupcy płótna w takich domach mieszkali, gdzie żadnych niema szyldów, a ona wtedy się śmiała. O!.. monsiniorze — wołał Bonacieux, rzucając się do nóg eminencji. — O! prawdziwie wielkim kardynałem jesteś, człowiekiem genjuszu, którego świat cały uwielbia!...
 Jakkolwiek drobnym był triumf, odniesiony nad istotą tak pospolitą, jak Bonacieux, ucieszył on jednak kardynała na chwilę. Naraz nowa myśl widocznie zaświeciła w jego umyśle, uśmiech przebiegł mu po ustach, i, podając rękę kramarzowi, wyrzekł:
 — Powstań, przyjacielu, dobry z ciebie człowiek.
 — Kardynał dotknął mojej ręki! ja dotknąłem ręki wielkiego człowieka! — zawołał Bonacieux — przyjacielem swoim mnie nazwał!
 — Tak, przyjacielem, tak! — rzekł kardynał tonem ojcowskim, jaki niekiedy potrafił przybierać, wprowadzając tem jednak w błąd tylko tych, którzy go nie znali, — a ponieważ posądzono cię niesłusznie, słuchaj, należy ci się wynagrodzenie. Patrz, weź tę sakiewkę ze stoma pistolami, i nie gniewaj się na mnie.