Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 1.djvu/188

odezwie z zaleceniem, które winien był uczynić w przeddzień balu.
 — Pani — rzekł wyniośle — niebawem dany będzie bal w ratuszu; mojem zdaniem, aby uczcić naszych zacnych urzędników, winnaś pani wystąpić w stroju uroczystym, a nadewszystko w tych zapinkach djamentowych, które ci dałem w dzień twoich imienin. Oto moja odpowiedź.
 Odpowiedź ta była przerażającą.
 Anna Austrjacka sądziła, iż Ludwik XIII wie o wszystkiem i że kardynał zobowiązał go do kilkodniowego milczenia, które wreszcie leżało w charakterze króla.
 Zbladła straszliwie, oparłszy na konsoli cudnej piękności rękę, która się stała przezroczysta jak z wosku.
 Patrzyła na króla wystraszonemi oczami, nie odpowiedziawszy ani słowa.
 — Czy rozumiesz, pani — rzekł król, rozkoszując się w całej pełni tym niepokojem, choć nie odgadywał jego przyczyny — rozumiesz pani?
 — Rozumiem, Najjaśniejszy Panie — wyjąkała królowa.
 — I ukażesz się na tym balu?...
 — Przybrana w zapinki?...
 — Tak.
 Bladość królowej stałaby się silniejsza, gdyby to jeszcze było możliwe; król zauważył to i tembardziej lubował się zimnem okrucieństwem, stanowiącem stronę ujemną jego charakteru.
 — Dobrze — odezwał się król — to wszystko, co miałem pani do powiedzenia.
 — A na kiedy oznaczony jest ten bal? — spytała Anna Austrjacka.
 Ludwik XIII czuł instynktownie, iż nie powinien odpowiadać na to pytanie, które królowa zadała głosem nieledwie konającym.
 — Ależ bardzo niedługo — rzekł — dnia jednak dokładnie nie przypominam sobie, zapytam o to kardynała.
 — A! więc to kardynał oznajmił ci, Najjaśniejszy Panie, o tej uroczystości? — zawołała królowa.
 — Tak, pani — odparł zdziwiony król — czemu mnie o to pytasz?