Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 1.djvu/189

 — Więc to za jego radą poleciłeś mi ubrać się w te zapinki?
 — To jest, pani...
 — Więc to on, Najjaśniejszy Panie, to on?...
 — No tak, lecz cóż cię to obchodzi, czy on, czy też ja? Alboż polecenie takie jest zbrodnią?
 — Nie, Najjaśniejszy Panie.
 — Zatem będziesz pani na balu?
 — Tak, Najjaśniejszy Panie.
 — To dobrze — rzekł król, odchodząc — dobrze!... liczę na to z pewnością.
 Królowa złożyła ukłon, nie tyle nawet przez etykietę, ale iż kolana uginały się pod nią.
 Król wyszedł zachwycony.
 — Zgubiona jestem — wyszeptała królowa — zgubiona jestem, bo kardynał wie o wszystkiem. On to kieruje królem, który nie wie jeszcze o niczem, lecz wkrótce się o wszystkiem dowie. Zgubiona jestem! Mój Boże! mój Boże! mój Boże!...
 Padła na kolana i modlić się poczęła, ująwszy głowę drżącemi rękami.
 W istocie położenie było straszne.
 Buckingham powrócił do Londynu, pani de Chevreuse była w Tours. Królowa, więcej, niż kiedykolwiek, strzeżona, przeczuwała instynktownie, iż zdradza ją jedna z jej dam, lecz która, nie wiedziała napewno.
 La Porte nie mógł wydalać się z Luwru; żywej duszy nie było, której mogłaby się zwierzyć.
 Wobec grożącego nieszczęścia i opuszczenia swojego, wybuchnęła płaczem.
 — Czy nie mogłabym przysłużyć się czem Waszej Królewskiej Mości — odezwał się naraz głos, pełen słodyczy i współczucia.
 Szybko obejrzała się królowa, trudno bowiem było się omylić, brzmienie głosu tego zwiastowało, iż tylko przyjaciółka może tak przemawiać.
 I istotnie we drzwiach, prowadzących do pokoju królowej, ukazała się ładniutka pani Bonacieux; była ona zajęta układaniem sukien i bielizny w przyległym gabinecie wówczas, gdy wszedł król; nie mogła się oddalić i słyszała wszystko.
 Królowa, widząc, że została podpatrzona, krzyknęła