Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 1.djvu/193

 Nadewszystko zaś, iż dumanie to miało barwę różową.
 Rochefort nazywał go swoim przyjacielem, drogim Bonacieux i nieustannie kładł mu w uszy, iż kardynał ceni go wielce.
 Kramarz widział się już na drodze do zaszczytów i majątku.
 Pani Bonacieux rozmyślała także, lecz treścią jej rozmyślań nie była żądza wyniesienia.
 Mimowolnie myśli jej obracały się nieustannie koło tego pięknego młodzieńca tak dzielnego i tak widocznie w niej srodze zakochanego.
 W osiemnastym roku życia wydana zamąż za pana Bonacieux, żyjąc jedynie w kółku przyjaciół mężowskich, niezdolnych natchnąć najmniejszem uczuciem młodej kobiety, której serce wznioślejsze było, niż stanowisko, jakie zajmowała, pani Bonacieux pozostała nieczuła na pospolite pokusy. Lecz, w owej epoce nadewszystko, tytuł szlachecki wielki wpływ wywierał na mieszczaństwo, a d‘Artagnan był szlachcicem; co więcej, nosił mundur gwardji, który po muszkieterskim najwięcej był ceniony przez niewiasty.
 Był on, powtarzamy, piękny, młody, odważny na wszystko; mówił o miłości, jak człowiek rozkochany i spragniony kochania; było to więcej, niż potrzeba, ażeby zawrócić dwudziestotrzyletnią główkę, a pani Bonacieux znajdowała się właśnie w tym szczęśliwym okresie życia.
 Jakkolwiek małżonkowie od tygodnia już przeszło nie widzieli się z sobą, a w ciągu tego czasu wypadki ważne stanęły pomiędzy nimi, powitali się wszelako z pewnem roztargnieniem; niemniej jednak pan Bonacieux okazał radość niekłamaną i przyjął żonę z otwartemi rękami. Pani Bonacieux podała mu do pocałowania czoło.
 — Pomówmy trochę — rzekła ona.
 — O czem?... — zapytał zdziwiony Bonacieux.
 — Tak... coś bardzo ważnego mam ci do powiedzenia.
 — Coprawda, i ja też mam zadać ci kilka poważnych pytań. Wytłumacz mi, proszę, swoje porwanie.
 — Nie o to idzie... jak na teraz przynajmniej — odparła pani Bonacieux.
 — A o cóż chodzi? o moje uwięzienie?
 — Dowiedziałam się o niem odrazu; lecz ponieważ nie byłeś winny żadnego występku, ani też żadnej intrygi i nie