Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 1.djvu/194

wiedziałeś o niczem, coby mogło ciebie lub kogokolwiek skompromitować, więc też nie przywiązywałam większej wagi do tego wypadku, niżby na to zasługiwał.
 — Łatwo ci tak mówić, moja pani! — odparł Bonacieux, urażony tym brakiem współczucia — a czy wiesz, że siedziałem dzień jeden i noc w podziemnem więzieniu w Bastylji ?...
 — Ten dzień i noc jak nic ci przemknęły; dajmy więc pokój uwięzieniu twojemu, a powróćmy do tego, co mnie tu sprowadza.
 — Jakto! co cię do mnie sprowadza? Czyż to nie pragnienie ujrzenia męża, z którym rozłączona byłaś od tygodnia przeszło? — zagadnął kramarz, dotknięty do żywego.
 — Najpierw to, a potem co innego.
 — Mów.
 — Rzecz wielkiej wagi, od której szczęście nasze zależeć może w przyszłości.
 — Losy nasze zmieniły postać swoją, moja pani, odkąd widzieliśmy się po raz ostatni, i byłbym zdziwiony, gdyby od dziś za kilka miesięcy, położenie moje nie obudziło w wielu ludziach zazdrości.
 — Zapewne, zwłaszcza jeżeli postąpisz według wskazówek, które otrzymasz ode mnie.
 — Ja, od ciebie?
 — Tak, ty. Jest do spełnienia dobry i święty uczynek, mój panie, a przytem zarobić na tem możesz dużo pieniędzy.
 Wiedziała dobrze pani Bonacieux, iż, mówiąc mężowi o pieniądzach, trafiała w słabą jego stronę.
 Lecz nie wiedziała o tem, że człowiek ten stał się innym, odkąd przez dziesięć minut rozmawiał z kardynałem.
 — Dużo pieniędzy do zarobienia?... — powtórzył Bonacieux, wydłużając wargi.
 — Tak, dużo.
 — Ile też, mniej więcej?...
 — Może tysiąc pistolów.
 — A czy to bardzo ważne, czego chcesz żądać ode mnie?
 — Tak.
 — Cóż robić potrzeba?