Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 1.djvu/201

 — Ha, widocznie potrzeba pani kogoś, coby za mną zaręczył.
 — Przyznaję, iż bardzoby mnie to upewniło.
 — Znasz pani Athosa?
 — Nie.
 — Porthosa?
 — Nie.
 — Aramisa?
 — Nie. Któż są ci panowie?
 — Muszkieterowie królewscy...
 — A czy znasz pani pana de Tréville, ich kapitana?
 — O! tak, tego znam, nie osobiście, lecz ze słyszenia, i nieraz mówiono o nim królowej, jako o dzielnym i zacnym szlachcicu.
 — I nie obawiasz się, pani aby on cię dla kardynała zdradził, wszak prawda?
 — O! nie, nie!
 — To daj mu pani poznać swoję tajemnicę, i zapytaj go, czy choćby była najważniejsza i najstraszniejsza, może mi być powierzoną.
 — Ależ tajemnica nie do mnie należy i odkrywać mu jej nie mogę.
 — A o mało co nie zwierzyłaś się panu Bonacieux — odezwał się d‘Artagnan ze złością.
 — Tak, jak się powierza list wydrążeniu w drzewie, skrzydłu gołębia, lub psiej obroży.
 — A jednak, wiesz pani doskonale, że cię kocham.
 — Tak pan mówisz przynajmniej.
 — Jestem człowiekiem prawym.
 — Wierzę.
 — Odważnym!
 — O! tego jestem pewna.
 — Zatem wystaw mnie pani na próbę.
 Pani Bonacieux spojrzała na młodzieńca, powstrzymywana resztą lękliwego wahania.
 Lecz tyle w oczach jego było zapału, głos tak był przekonywujący, iż uczuła odwagę zaufać mu zupełnie.
 Wreszcie w takich się znajdowała okolicznościach, w jakich stawka równa się wygranej.
 Królowa mogła być zgubiona tak dobrze przez zbytnią ostrożność, jak i wskutek zbytniego zaufania.
 Przyznajmy też, iż mimowolne uczucie, którego dozna-