Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 1.djvu/204

 Znalazłszy się u siebie, młodzieniec, dla wszelkiego bezpieczeństwa zabarykadował drzwi.
 Podeszli tu do okna i przez szparę w okiennicy ujrzeli pana Bonacieux, rozmawiającego z mężczyzną w płaszczu.
 Na widok tego ostatniego, d‘Artagnan skoczył jak oparzony i, chwytając rękojeść szpady rzucił się ku drzwiom.
 Był to mężczyzna z Meung.
 — Co robić zamyślasz? — krzyknęła pani Bonacieux — chcesz nas zgubić!
 — Ależ przysiągłem sobie zabić tego człowieka — odparł d‘Artagnan.
 — Życie twoje nie do ciebie teraz należy. Zabraniam ci, w imieniu królowej, narażać się na niebezpieczeństwa, nie mające łączności z twoją podróżą.
 — A w swojem imieniu, czy nic mi nie rozkazujesz?
 — W mojem — odrzekła z żywem wzruszeniem pani Bonacieux — w mojem imieniu proszę cię o to. Lecz posłuchajmy, zdaje mi się, iż mówią o mnie.
 D‘Artagnan zbliżył się do okna i nadstawił ucha.
 Pan Bonacieux otworzył drzwi i, widząc, że mieszkanie puste, powrócił do mężczyzny w płaszczu, którego pozostawił na chwilę samego.
 — Wyszła — rzekł — musiała powrócić do Luwru.
 — Pewny zatem jesteś — odparł obcy mężczyzna — że nie przypuszcza, w jakich zamiarach wyszedłeś?
 — Nie — odrzekł zarozumiale Bonacieux — ona wogóle mało myśli, to kiepska głowa kobieca!...
 — A ten kadet z gwardji czy jest w domu?
 — Chyba że nie, bo, jak pan widzisz, okiennica u niego zamknięta i żadnego światła nie widać przez szpary.
 — To nic, należałoby się przekonać.
 — W jaki sposób?
 — Zapukać do jego drzwi.
 — Zapytam służącego.
 Bonacieux wszedł do mieszkania, przeszedł drzwiami, któremi umknęli zbiegi, stanął w sieni d‘Artagnana i zapukał.
 Nikt się nie odezwał. Porthos, dla większej parady u siebie, pożyczył na ten wieczór Plancheta. D‘Artagnan zaś nie myślał dawać znaku życia.
 W chwili, gdy palec pana Bonacieux odbił się o drzwi,