Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 1.djvu/205

dwojgu młodym ludziom omało serce nie wyskoczyło z piersi.
 — Niema nikogo — rzekł Bonacieux.
 — Mniejsza o to, wejdźmy w każdym razie do pana, bezpieczniejsi będziemy, niźli tu na progu.
 — A! mój Boże! — szepnęła pani Bonacieux — nic już nie usłyszymy.
 — Przeciwnie — odparł d‘Artagnan — i to daleko lepiej.
 Odsunął taflę z posadzki, która tworzyła z pokoju jego coś nakształt ucha Djonizjuszowego. rozpostarł na ziemi dywan, ukląkł na nim, dając znak pani Bonacieux, aby również, jak on, pochyliła się nad otworem.
 — Przekonany jesteś, że niema tam nikogo? — rzekł obcy mężczyzna.
 — Ręczę za to — odrzekł Bonacieux.
 — I myślisz, że twoja żona?...
 — Powróciła do Luwru.
 — Nie widząc się z nikim, prócz z tobą?
 — Jestem tego pewny.
 — W tem grunt... rozumiesz?
 — O!... rozumiem, że nowina, którą powiedziałem panu, jest ważna...
 — Nadzwyczajnie, drogi mój Bonacieux, nie taję tego bynajmniej.
 — Więc kardynał będzie ze mnie zadowolony?
 — Spodziewam się.
 — Wielki kardynał!...
 — Czy pewny jesteś, że żona w rozmowie z tobą nie wymieniła żadnego nazwiska?
 — Nie zdaje mi się.
 — Nie wymieniała ani pani de Chevreuse, ani pana de Buckingham, ani pani de Vernet?
 — Nie, powiedziała tylko, że wyprawiłaby mnie do Londynu dla załatwienia sprawy jakiejś osobistości, wysoko położonej.
 — Zdrajca!... — szepnęła pani Bonacieux.
 — Cicho! — rzekł d‘Artagnan, ujmując jej rączkę, którą mu bezwiednie oddała.
 — W każdym razie — ciągnął mężczyzna w płaszczu — jesteś niedołęgą, bo trzeba ci było udać, iż przyjmujesz