Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 1.djvu/210

 — Dlaczego?
 — Zamordować cię każą.
 — Umrę, spełniając swój obowiązek.
 — Lecz posłannictwo twoje nie będzie spełnione.
 — To prawda — zauważył d‘Artagnan.
 — Wierzaj mi — ciągnął dalej Treville — w przedsięwzięciach tego rodzaju na czterech, jeden tylko dotrzeć może do miejsca.
 — A! masz pan słuszność — rzekł d‘Artagnan — lecz znasz przecie Athosa, Porthosa i Aramisa i wiesz, czy mogę nimi rozporządzać.
 — Ale nie powierzaj im tajemnicy, której i ja znać nie chcę.
 — Raz na zawsze przysięgliśmy sobie ślepe zaufanie i wierność bez granic; wreszcie pan może im powiedzieć, iż ufasz mi zupełnie, a tak samo, jak pan, i oni mi zawierzą.
 — Mogę każdemu z nich posłać dwutygodniowy urlop, nic więcej; Athosowi, któremu rana dolega, aby udał się do wód w Forges; Porthosowi zaś i Aramisowi, aby towarzyszyli przyjacielowi, który potrzebuje ich pomocy w chorobie. Doręczenie urlopu będzie dowodem, iż upoważniam ich do podróży.
 — Dzięki, panie, jesteś nieskończenie dobry.
 — Idź więc do nich natychimast i niech wszystko będzie tej nocy gotowe. A!... napisz-że mi zaraz prośbę do pana Desessarts. Być może, iż miałeś szpiega za piętami, a w takim razie odwiedziny twoje znane są już kardynałowi, będą tem przynajmniej uprawnione.
 D‘Artagnan napisał prośbę, a pan de Tréville, biorąc ją do ręki zaręczył, iż przed drugą po północy cztery urlopy przesłane zostaną do własnych mieszkań muszkieterów.
 — Zechciej pan odesłać mój do Athosa — rzekł d‘Artagnan. — Przy powrocie do siebie, lękam się jakiego zdradzieckiego spotkania.
 — Bądź spokojny. Bywaj zdrów i szczęśliwej drogi! Ale! ale! — rzekł Tréville, przywołując go napowrót.
 D‘Artagnan zawrócił.
 — A masz ty pieniądze?
 D‘Artagnan zabrzęczał trzosem w kieszeni.
 — Ale czy dosyć? — zapytał de Tréville.