Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 1.djvu/212

 — Kto ci o tem powiedział? — zawołał Aramis, blednąc jak chusta.
 — Widziałem ją.
 — I ty wiesz, kto ona jest?
 — Domyślam się przynajmniej.
 — Słuchaj — rzekł Aramis — skoro tyle rzeczy już ci wiadomo, może wiesz także, co się z nią stało?
 — Sądzę, iż powróciła do Tours.
 — Do Tours? a tak, więc znasz ją widocznie. Lecz, jak mogła tam powrócić, nie powiedziawszy mi o tem ani słowa?
 — Obawiała się, aby nie aresztowano.
 — Czemu nie napisała do mnie?
 — Bo lękała się tem skompromitować ciebie.
 — D‘Artagnanie, życie mi zwracasz! — zawołał Aramis. — Sądziłem już, że mną wzgardzono, że mnie zdradzono. Tak szczęśliwy się czułem, ujrzawszy ją znowu! Nie mogłem uwierzyć, aby narażała swoją wolność dla mnie; a jednak jaka przyczyna sprowadzić ją mogła do Paryża?
 — Przyczyna, dla której dziś wyruszamy do Londynu.
 — A cóż to za przyczyna? — zapytał Aramis.
 — Dowiesz się o niej kiedyś, Aramisie; na teraz chcę naśladować powściągliwość w mowie siostrzenicy doktora.
 Uśmiechnął się Aramis, przypomniał sobie bowiem bajkę, opowiedzianą przyjaciołom.
 — Dobrze skoro więc wyjechała z Paryża, a ty pewny tego jesteś, d‘Artagnanie, nic mnie już nie zatrzymuje, i gotów jestem z tobą pojechać... Dokądże teraz idziesz?
 — Do Athosa, ale proszę cię, śpiesz się, bo dużo czasu już straciliśmy. Zawołaj Bazina.
 — Czy i on z nami pojedzie?
 — Może. W każdym razie byłoby dobrze ażeby z nami poszedł do Athosa.
 Aramis przywołał Bazina i rozkazał mu podążyć za nimi do Athosa.
 — Chodźmy — rzekł biorąc płaszcz, szpadę i trzy pistolety i otwierając wszystkie szufladki dla przekonania się, czy w nich nie znajdzie choć kilku zabłąkanych pistolów.
 Przekonawszy się ostatecznie, że poszukiwania te są zbyteczne, ruszył za d‘Artagnanem, rozmyślając, w jaki spo-