Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 1.djvu/219

rana jego była niebezpieczna, lecz że jej obejrzeć nie mógł i sądził zapewne, że jest groźniejszą.
 — To zasadzka — odezwał się d‘Artagnan — nie dajmy się wziąć na wędkę! dalej w drogę!...
 Aramis, choć ranny, chwycił się grzywy konia, który uniósł go za innymi.
 Wierzchowiec Mousquetona także ich dognał i galopował w szeregu bez jeźdźca.
 — Będziemy mieli konia zapasowego — rzekł Athos.
 — Wolałbym kapelusz — odezwał się d‘Artagnan — mój zdmuchnęła mi kula. Całe szczęście, na honor, że list się w nim nie znajdował.
 — Otóż masz! gotowi zabić biednego Porthosa, jak będzie tamtędy przejeżdżał — zauważył Aramis.
 — E!... gdyby był na nogach, dopędziłby nas już dotąd — rzekł Athos. — Wszystko mi się zdaje, że ten pijak trzeźwym już był przy pojedynku.
 I pędzili jeszcze galopem przez godzin parę, choć konie tak były zmęczone, że obawiano się, aby wkrótce nie odmówiły posługi.
 Podróżni jechali naprzełaj, w nadziei, iż tym sposobem unikną zaczepki; lecz w Crevecoeur Aramis oświadczył, że dalej jechać nie może.
 W istocie trzeba było wielkiej jego odwagi, ukrytej pod elegancką powierzchownością i gładkiem obejściem, aby wytrwać aż dotąd.
 Co chwila bladł straszliwie i musiano go podtrzymywać na koniu; zsadzono go przed bramą oberży, pozostawiono z nim Bazina, który więcej zawadzał, niż pomagał, w utarczce, i puszczono się w drogę, w nadziei, że noc będzie można przepędzić w Amiens.
 — Do djabła! — zaklął Athos, gdy znowu jechali pocztem, zmniejszonym do dwóch panów i tyluż pachołków — do djabła! już więcej nie dam się złapać i przyrzekam, że nie otworzę gęby, ani szpady nie dotknę, aż do samego Calais. Przysięgam...
 — Nie przysięgajmy!... — odezwał się d‘Artagnan — pędźmy co tchu, jeżeli tylko przystaną na to nasze konie.
 I, spinając ostrogami boki wierzchowców, podniecali słabnące w nich siły.
 O północy stanęli w Amiens i zatrzymali się w oberży pod Złotą Lilją.