Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 1.djvu/223

 I, skinąwszy na służącego swego, poszedł w tamtą stronę.
 D‘Artagnan i Planchet udali się za nim, w odległości pięciuset kroków.
 Wydostawszy się z miasta, d‘Artagnan przyspieszył krok i zrównał się ze szlachcicem przed samym laskiem.
 — Panu, jak mi się zdaje, bardzo pilno? — zagadnął go d‘Artagnan.
 — Ogromnie, mój panie.
 — Bardzo mi przykro — rzekł d‘Artagnan lecz i mnie pilno niezmiernie, chciałem więc prosić pana o wyświadczenie mi przysługi.
 — Jakiej?
 — Ażebym ja był pierwej od pana.
 — Niepodobna — odparł młody szlachcic — przebyłem sześćdziesiąt mil w ciągu czterdziestu czterech godzin, a jutro w południe muszę być w Londynie.
 — Tę samą drogę i ja przebyłem w ciągu czterdziestu godzin, a jutro o dziesiątej rano muszę być w Londynie.
 — Mocno mnie to boli, lecz ja pierwszy przybyłem, i wyprzedzić się nie pozwolę.
 — I mnie bardzo przykro, lecz przybyłem później, a a pierwszy tam stanę.
 — Sprawa królewska!... — odezwał się szlachcic.
 — A moja sprawa osobista!... — odparł d‘Artagnan
 — Ależ, o ile mi się zdaje, szukasz pan ze mną zaczepki?
 — A cóż pan chcesz, żeby to było, u licha!...
 — Czego więc pan żądasz odemnie?
 — Chcesz się pan dowiedzieć?
 — Zapewne.
 — Otóż żądam rozkazu, który pan masz przy sobie, bo ja go nie posiadam, a jest mi bardzo potrzebny.
 — Żartujesz pan chyba?...
 — Nie żartuję nigdy!...
 — Ustąp mi pan z drogi!...
 — Nie przejdziesz!
 — Mój ty zuchu, chcesz, abym ci łeb roztrzaskał?... Hola! Lubin! podaj pistolety.
 — Planchet — odezwał się d‘Artagnan — zabierz się do sługi, ja pana biorę na siebie.
 Ośmielony poprzedniem powodzeniem, Planchet rzucił