Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 1.djvu/225

a dzień miał się ku schyłkowi, nie ulegało wątpliwości, iż pozostaną tak do dnia następnego.
 — A teraz — odezwał się d‘Artagnan — do naczelnika.
 — Ale pan ranny jest, o ile mi się zdaje? — rzekł Planchet.
 — To nic, zajmijmy się tem, co ważniejsze; później pomyślimy o mojej ranie, która zresztą nie wydaje mi się zbyt niebezpieczna.
 I puścili się wyciągniętym krokiem w kierunku siedziby urzędnika.
 Oznajmiono mu hrabiego de Wardes.
 D‘Artagnan został wpuszczony.
 — Pan masz rozkaz z podpisem kardynała? — zapytał naczelnik.
 — Tak panie, oto jest — odrzekł tenże.
 — A! tak, w zupełnym jest porządku — rzekł naczelnik.
 — Rzecz prosta — odrzekł d‘Artagnan — należę do jego najwierniejszych.
 — Jego eminencja widocznie chce komuś przeszkodzić w wyjeździe do Anglji.
 — Tak, niejakiemu d‘Artagnanowi, szlachcicowi bearneńskiemu, który z Paryża wyjechał wraz z trzema swymi przyjaciółmi do Londynu.
 — Znasz go pan osobiście? — zapytał naczelnik.
 — Kogo?
 — A tego d‘Artagnana.
 — Wybornie.
 — Proszę zatem o jego rysopis.
 — O! z przyjemnością.
 I d‘Artagnan podał co do joty rysopis hrabiego de Wardes.
 — A miał kogo przy sobie?
 — Tak, służącego Lubina.
 — O! będziemy ich pilnowali, jeżeli tylko wpadną w nasze ręce. Jego eminencja może być spokojny, odstawimy ich do Paryża pod dobrą eskortą.
 — O! panie naczelniku, dobrze się zasłużysz kardynałowi.
 — Czy pan zobaczysz się z nim po powrocie?
 — Bez najmniejszej wątpliwości.