Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 1.djvu/226

 — Powiedz mu, proszę, że jestem wiernym jego sługą.
 — Nie omieszkam.
 Uradowany tem zapewnieniem naczelnik poświadczył rozkaz wolnego przejazdu i wrócił go d‘Artagnanowi.
 Ten zaś, nie tracąc czasu na zbyteczne grzeczności, pożegnał naczelnika, dziękując mu, i odszedł.
 Wydostawszy się stamtąd, obydwaj z Planchetem puścili się pędem, nakładając drogi dla ominięcia lasku, i powrócili inną bramą.
 Statek stał jeszcze gotowy do drogi, właściciel zaś oczekiwał w porcie.
 — I cóż?... — zagadnął, ujrzawszy d‘Artagnana.
 — Oto karta moja poświadczona — rzekł tenże.
 — A ten drugi pan?
 — Nie popłynie dzisiaj, lecz proszę być spokojnym, za nas obydwóch zapłacę.
 — To ruszajmy — rzekł kapitan.
 — Ruszajmy — powtórzył d‘Artagnan.
 I razem z Planchetem wskoczył do łodzi, a w pięć minut potem stał na pokładzie.
 Było to w sam czas, gdyż zaledwie pół mili upłynęli od brzegu, d‘Artagnan ujrzał błysk, a następnie strzał obił się o jego uszy.
 Strzelano z armaty, na znak zamknięcia portu.
 Teraz należało pomyśleć o ranie.
 Nie mylił się d‘Artagnan, na szczęście bynajmniej nie była ona groźna; ostry koniec szpady natrafił na żebro i wzdłuż niego się ześlizgnął, co więcej, koszula przywarła do rany, z której zaledwie kilka kropel krwi się wydobyło.
 Czuł się tylko okrutnie strudzony, położono mu na pokładzie materac, padł na niego i zasnął.
 Nazajutrz, skoro świt, znalazł się o cztery mile najwyżej od brzegów Anglji; w nocy wiatr był słaby i płynęli wolno.
 O dziesiątej zrana, statek zarzucił kotwicę w porcie Douvres.
 O wpół do jedenastej, d‘Artagnan stanął na ziemi angielskiej, mówiąc:
 — Jestem nareszcie!
 Nie koniec na tem; trzeba było dostać się do Londynu.
 W Anglji poczta była dobra. D‘Artagnan z Planche-