Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 1.djvu/228

 — Nie sądzę; przypuszczam jednak, iż w niebezpieczeństwie wielkiem się znajduje, z którego Wasza Miłość jedynie może ją wybawić.
 — Ja?... — zawołał Buckingham — byłżebym tyle szczęśliwym, iżbym mógł stać się jej przydatnym w czemkolwiek! Mów! mów! proszę!...
 — Oto list — rzekł d‘Artagnan.
 — List! od kogo?...
 — Od Jej Królewskiej Mości, jak mi się zdaje.
 — Od królowej — rzekł Buckingham, blednąc tak straszliwie, że d‘Artagnan sądził, iż mdleje.
 I złamał pieczęć.
 — Co znaczy to miejsce przetarte? — zapytał, pokazując d‘Artagnanowi w liście dziurę na wylot.
 — A! a! — odparł tenże — nie widziałem tego; to szpada hrabiego de Wardes przedziurawiła list, przy pchnięciu mnie w piersi.
 — Jesteś pan raniony? — zapytał Buckingham, zrywając pieczęć.
 — O! nic to — rzekł d‘Artagnan — lekkie draśnięcie.
 — Boże sprawiedliwy! o czem ja się dowiaduję! — wykrzyknął książę. — Patrycy! pozostań tutaj, a raczej towarzysz królowi wszędzie i powiedz, że błagam go pokornie, aby mi wybaczył, lecz sprawa wielkiej wagi powołuje mnie do Londynu. Jedźmy, panie, jedźmy!
 I puścili się obaj galopem drogą do stolicy.