Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 1.djvu/230

nie obejrzał się nawet za tymi, których roztratował w przejeździe. D‘Artagnan podążał za nim wśród krzyków, bardzo podobnych do złorzeczeń.
 Wjechawszy w dziedziniec pałacowy, Buckingham zeskoczył z siodła i, nie troszcząc się o konia, zarzucił mu cugle na szyję i pędem wbiegł na ganek.
 D‘Artagnan poszedł za jego przykładem, z pewnym niepokojem jednak o te szlachetne zwierzęta, których wartość miał już sposobność ocenić; uspokoił się przecie, zobaczywszy, że z kuchni i stajni wypadło kilku służących, aby końmi zaopiekować się natychmiast.
 Książę biegł tak szybko, że d‘Artagnan z trudnością mógł za nim zdążyć.
 Przebył kilka salonów tak wspaniałych, o jakich panowie francuscy pojęcia nawet nie mieli i dostał się nakoniec do sypialni, będącej wytworem najwyższego gustu i bogactwa.
 We framudze tego pokoju znajdowały się drzwi, przybrane draperją, które książę otworzył złotym kluczem, zawieszonym u szyi na złotym łańcuszku.
 D‘Artagnan przez dyskrecję pozostał wtyle, Buckingham zaś w chwili, gdy miał próg przestąpić, odwrócił się i, widząc wahanie młodzieńca, rzekł doń:
 — Pójdź, a skoro będziesz miał szczęście stanąć przed królową, opowiedz jej, co tu widziałeś.
 Ośmielony wezwaniem, poszedł d‘Artagnan za księciem, który zamknął drzwi za nim.
 Znaleźli się w kapliczce, wybitej perską materją, haftowaną złotem, i oświetlonej cudownie gorejącemi świecami.
 Powyżej pewnego rodzaju ołtarza, pod baldachimem z aksamitu błękitnego, przybranym w białe i czerwone pióra, umieszczony był portret wielkości naturalnej, przedstawiający Annę Austrjacką, tak zadziwiająco podobny, że zjawisko to wyrwało okrzyk z piersi d‘Artagnana.
 Na ołtarzu, poniżej portretu, stała skrzyneczka z zapinkami djamentowemi.
 Książę przystąpił do ołtarza, przyklęknął, następnie otworzył skrzyneczkę.
 — Patrz pan — rzekł doń, wyjmując z niej wielką kokardę z błękitnej wstążki, iskrzącą się brylantami — patrz pan, oto są te nieocenione zapinki, z któremi, przysiągłem