Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 1.djvu/231

sobie, będę pochowany. Królowa dała mi je, królowa mi je odbiera: wola jej, jak boska, niech będzie spełniona we wszystkiem.
 I całował jednę po drugiej zapinki, z któremi miał się rozłączyć.
 Naraz krzyknął straszliwie.
 — Co się stało? — zapytał niespokojny d‘Artagnan — co ci się stało, milordzie?
 — Wszystko stracone — zawołał Buckingham, blednąc jak trup — brakuje dwóch zapinek, zostało ich tylko dziesięć.
 — Milordzie, miałżebyś je zgubić, a może przypuszczasz, że ci je skradziono?
 — Skradziono mi je — odparł książę — a cios ten od kardynała pochodzi. Patrzaj pan, wstążki, na których były przymocowane, zostały nożyczkami ucięte.
 — Może milord się domyśla, kto spełnił kradzież?... Kto wie, czy nie znajdują się one jeszcze w jego ręku.
 — Zaczekaj! zaczekaj! — zawołał książę. Raz tylko miałem na sobie te zapinki, a było to tydzień temu w Windsorze na balu u króla. Hrabina de Winter, z którą się poróżniłem dawniej, pogodziła się ze mną tego wieczora. Zbliżenie to było zemstą kobiety zazdrosnej. Nie widziałem jej odtąd. Ona jest agentką kardynała.
 — Miałżeby kardynał mieć agentów we wszystkich stronach świata! — zawołał d‘Artagnan.
 — O! tak, tak — rzekł Buckingham, zgrzytając zębami ze złości — tak!... straszny z niego przeciwnik. A na kiedy ten bal jest oznaczony?
 — Na przyszły poniedziałek.
 — Na przyszły poniedziałek!... To więcej czasu, niż nam potrzeba. Patrycy! — zawołał książę, otwierając drzwi od kapliczki — Patrycy!
 Zaufany pokojowiec stawił się natychmiast.
 — Jubilera mojego i sekretarza!
 Pokojowiec zniknął szybko i w milczeniu, co znamionowało nawyknienie do ślepego posłuszeństwa, bez żadnych uwag.
 Chociaż jubiler wezwany był pierwszy, zjawił się wprzód od niego sekretarz. Rzecz prosta, mieszkał w pałacu.