Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 1.djvu/237

 — Bądź spokojny, przyrzekam ci.
 — Liczę na słowo wasze, milordzie.
 D‘Artagnan pożegnał nareszcie księcia i udał się z pośpiechem do portu.
 Wprost Wieży Londyńskiej zastał wskazany statek, oddał kapitanowi list, ten kazał go poświadczyć przez naczelnika przystani i rozwinął żagle natychmiast.
 Oczekiwało tam pięćdziesiąt statków, gotowych do drogi.
 Przepływając obok jednego z nich, d‘Artagnanowi zdawało się, że poznaje kobietę, widzianą w Meung, tę, którą ów szlachcic nieznany nazywał milady, a która tak piękną wydała się d‘Artagnanowi, ale skutkiem wartkiego prądu rzeki i silnego powiewu wiatru, okręt jego tak szybko pruł wody, iż za chwilę stracili się z oczu.
 Nazajutrz o dziewiątej zrana wylądowano w Saint-Valery.
 D‘Artagnan udał się prosto do wskazanej oberży, o poznał ją odrazu po krzykach, wydobywających się z jej wnętrza.
 Rozprawiano o wojnie między Anglją i Francją, jako o rzeczy bliskiej i niewątpliwej, a weseli majtkowie hulaszczo się bawili.
 D‘Artagnan przecisnął się przez ciżbę, dotarł do gospodarza i wymówił umówione For ward.
 Gospodarz w tej chwili skinął, aby szedł za nim, i zaprowadził go do stajni, gdzie koń w pełnym rynsztunku czekał na niego, i zapytał d‘Artagnana, czy nie potrzebuje jeszcze czego więcej.
 — Potrzebuję dowiedzieć się, którędy mam jechać — odparł tenże.
 — Udaj się pan stąd do Blangy, a z Blangy do Neufchatel. Tam zajedź do oberży pod „Złotą Broną“, daj hasło oberżyście, a znajdziesz także konia, gotowego do podróży.
 — Co się należy? — zapytał d‘Artagnan.
 — Wszystko już zapłacone sowicie. W drogę, mój panie, i niech cię Bóg prowadzi!
 — Amen! — dokończył młodzieniec, puszczając się galopem.
 W cztery godziny potem, był już w Neufchatel.
 Pilnował się ściśle danych mu zleceń; tutaj, jak w Saint-Valery, zastał oczekującego wierzchowca; chciał