Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 1.djvu/249

 — Planchecie, — rzekł doń d‘Artagnan — wychodzę na cały dzień prawdopodobnie, jesteś więc do siódmej wieczorem wolny; lecz o tej godzinie bądź w pogotowiu i miej dwa konie.
 — Masz tobie! znowu nam mają podziurawić skórę!
 — Zabierzesz z sobą muszkiet i pistolety.
 — A co? nie mówiłem? — wykrzyknął Planchet. — Byłem tego pewny! przeklęty list!
 — Nie bój się, głupcze, idzie tu po prostu o przejażdżkę dla przyjemności.
 — Zapewne! tak, jak tamta, gdzie kule gradem padały, a pułapki wyrastały z pod ziemi!...
 — Zresztą, jeżeli tchórzysz, panie Planchecie — przerwał mu d‘Artagnan — obejdę się bez ciebie; wolę podróżować sam, aniżeli mieć towarzysza, który trzęsie się ze strachu.
 — Pan mi ubliża — rzekł Planchet — a o ile mi się zdaje, widział mnie pan w gorących wypadkach.
 — Widziałem, lecz sądziłem, iż za jednym razem wyszafowałeś całą swoją odwagę.
 — Zobaczy pan, że znajdzie się ona jescze w potrzebie; ale proszę pana, nie trwoń jej zbytecznie, jeżeli pan chce, aby wystarczyła na dłużej.
 — A jak myślisz, czy masz jej jakikolwiek zapasik na dzisiejszy wieczór?
 — Spodziewam się.
 — A zatem liczę na ciebie.
 — Będę gotów o oznaczonej godzinie, lecz ja myślałem, że pan jednego miał tylko konia w stajni gwardyjskiej.
 — Być może, iż w tej chwili jeden jest tylko, lecz wieczorem będzie ich cztery — rzekł d‘Artagnan i, skinąwszy Planchetowi głową, wyszedł.
 Pan Bonacieux stał w drzwiach swego mieszkania. D‘Artagnan chciał go ominąć, nie mówiąc nic do niego, lecz małżonek Konstancji tak mu się słodko i dobrodusznie ukłonił, że w ten sposób zniewolił swego lokatora nietylko do odwzajemnienia się, lecz i do zawiązania rozmowy.
 Jakże tu wreszcie nie mieć choć odrobiny pobłażania dla męża, którego żona wyznaczyła schadzkę.