Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 1.djvu/253

 Co ma znaczyć: „Nie dowierzaj nieprzyjacielowi, nawet gdy cię obdarza”.
 — Djament ten nie od nieprzyjaciela, lecz od królowej pochodzi — rzekł na to d‘Artagnan.
 — Od królowej! o, o!... — odezwał się Tréville. — W istocie to klejnot prawdziwie królewski, wart tysiąc pistolów, jak jeden grosz. Przez kogóż kazała ci go doręczyć?
 — Sama mi go dała.
 — Gdzie?...
 — W gabinecie przyległym do pokoju, w którym zmieniała ubranie.
 — W jaki sposób?
 — Podając mi rękę do pocałowania.
 — Pocałowałeś w rękę królowę!... — wykrzyknął Tréville, wpatrując się w d‘Artagnana.
 — Jej Królewska Mość zrobiła mi zaszczyt, wyświadczając mi tę łaskę.
 — I to przy świadkach? niebaczna!... po trzykroć niebaczna!...
 — Uspokój się, panie, nikt tego nie widział — rzekł d‘Artagnan.
 I opowiedział jak się to stało.
 — O kobiety! o kobiety!... — zawołał stary żołnierz — znam ja waszą wyobraźnię romantyczną; wszystko, co na tajemnicę zakrawa, zachwyca was; a zatem nie widziałeś nic więcej prócz ramienia i mógłbyś, spotkawszy królowę, nie poznać jej, a ona także, zobaczywszy ciebie, nie wiedziałaby kto jesteś.
 — Zapewne, lecz dzięki temu klejnotowi... — podjął młodzieniec.
 — Słuchaj — rzekł pan de Tréville — czy chcesz, abym ci dał radę, dobrą radę przyjacielską?
 — Zaszczyt mi pan zrobi — odpowiedział d‘Artagnan.
 — Słuchaj więc: idź do pierwszego lepszego jubilera i sprzedaj ten djament za cenę, jaką ci ofiaruje, a choćby żydem był nawet, dostaniesz zawsze ośmset pistolów za niego. Pieniądze są bez nazwy, a pierścień ten posiada ją i to straszną, która zdradzić może tego, co go nosi.
 — Sprzedać go?... pierścień od monarchini mojej?... nigdy! — zawołał d‘Artagnan.
 — Obróć go więc kamieniem pod spód, biedny szaleń-