Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 1.djvu/256

 — Chyba, że nie, mam pięćdziesiąt pistolów, tyle ile mi właśnie potrzeba.
 — A twoi towarzysze?
 — Myślę, że im także nie zbywa. Każdy z nas wyjeżdżając z Paryża, miał w kieszeni po siedmdziesiąt pięć pistolów.
 — Czy zobaczę cię jeszcze przed wyjazdem?
 — Pewnie już nie, chybaby zaszło coś nowego...
 — Zatem szczęśliwej drogi!
 — Dziękuję panu.
 I pożegnał Trévilla, więcej wzruszony, niż kiedykolwiek jego prawdziwie ojcowską pieczołowitością dla muszkieterów.
 Zaszedł jeszcze do Athosa, Porthosa i Aramisa. Żaden z nich nie powrócił. Służących nie było także i nic nie wiedziano ani o jednych, ani o drugich.
 Mógłby wprawdzie dowiedzieć się czegoś od ich kochanek, lecz nie znał damy Porthosa, a tembardziej Aramisa; Athos zaś nie miał jej wcale.
 Mijając koszary gwardyjskie, zajrzał do stajen: trzy konie już były na miejscu.
 Planchet osłupiały czyścił je zgrzebłem.
 — A! panie — odezwał się Planchet, zoczywszy d‘Artagnana — jakże się cieszę, żem pana zobaczył!...
 — A to dlaczego, Planchetku?... — zagadnął młodzieniec.
 — Czy pan dowierza naszemu gospodarzowi, panu Bonacieux?
 — Ja? ani odrobinę.
 — O! to bardzo dobrze!...
 — Ale skąd to pytanie?
 — Skąd? że kiedy pan z nim rozmawiał, ja się przypatrywałem, nie podsłuchując, broń Boże; o! panie, twarz mu się mieniła okropnie...
 — Doprawdy!
 — Pan był zajęty listem odebranym i nie zwrócił na to uwagi; lecz ja, któremu dziwne przedostanie się tego listu do nas dało do myślenia, ja nie straciłem ani jednej z jego min.
 — Jakież to były miny?
 — Zdradzieckie, proszę pana.
 — Doprawdy?