Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 1.djvu/267

 — Lecz mogłeś mu się przyjrzeć, skoro mówił do ciebie.
 — A! to pan chce wiedzieć, jak wyglądał z twarzy?
 —Tak.
 — Wysoki, suchy, opalony, wąsy czarne, oczy czarne, postawa pańska.
 — To on! i znowu on!... — wykrzyknął d‘Artagnan. — To zły duch mój, widocznie! A ten drugi?
 — Który?
 — Ten mały.
 — O! to, ręczyć mogę, nie żaden pan: nie miał nawet szpady, a tamci traktowali go przez nogę.
 — Jakiś lokaj — mruknął d‘Artagnan. — A! biedna, nieszczęśliwa kobieta! co oni z nią zrobili?
 — Przyrzekł mi pan zachować tajemnicę — odezwał się staruszek.
 — Bądź spokojny, przyrzekam ci raz jeszcze, jestem szlachcicem, słowo szlacheckie nad wszystko waży, a ja ci je daję.
 D‘Artagnan ze zranioną duszą powlókł się do przewozu.
 Chwilami nie chciał wierzyć, aby to była pani Bonacieux, i nadzieja wstępowała mu w serce, że jutro w Luwrze odnajdzie ją.
 To znowu przerażająca myśl go gnębiła, czy to nie intryga miłosna, czy nie zazdrośnik jakiś, zeszedłszy ją, kazał porwać.
 Błąkał się w domysłach, dręczył, rozpaczał.
 — O! gdyby byli moi przyjaciele! — zawołał z głębi duszy — miałbym chociaż nadzieję odnalezienia jej; lecz kto wie, co tu z nimi się dzieje?
 Północ już się zbliżała; trzeba było odnaleźć Plancheta.
 Do wszystkich karczem, w jakich się świeciło, zaglądał kolejno, ale w żadnej go nie zastał.
 Gdy zaszedł do szóstej, przyszło mu na myśl, iż poszukiwania te mogą być bez skutku, gdyż kazał mu czekać na siebie o szóstej zrana dopiero, a teraz miał wszelkie prawo, znajdować się gdzie chciał.
 Zresztą i to mu przyszło do głowy, że jeśli pozostanie bliżej miejsca porwania, prędzej pochwyci nitkę tego tajemniczego węzła.