Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 1.djvu/272

 I, nie czekając przyzwolenia, wpadł do pokoju gospodarza i spojrzał nieznacznie na łóżko.
 Stało nietknięte. Bonacieux nie kładł się tej nocy.
 Niedawno więc wrócił do domu; towarzyszył zatem żonie do miejsca, dokąd ją zawieźć miano, lub przynajmniej do pierwszej stacji.
 — Dzięki, mości Bonacieux — rzekł d‘Artagnan, wychylając szklankę wody — to wszystko, czegom żądał od ciebie. Teraz idę do siebie, każę Planchetowi oczyścić buty, a gdy się z niemi załatwi, przyślę go tutaj, jeżeli zechcesz, aby wyszczotkował i twoje trzewiki.
 I zostawił kramarza, osłupiałego tem pożegnaniem, i zadającego sobie pytanie, czy wypadkiem nie pokpił sam własnej sprawy.
 Na schodach d‘Artagnan spotkał Plancheta bardzo pomieszanego.
 — O! panie!... — zawołał, ujrzawszy d‘Artagnana. — Nie mogłem doczekać się pana, znów coś nowego mamy!...
 — Cóż tam znowu?... — pytał d‘Artagnan.
 — O założyłbym się o sto tysięcy, że pan nie zgadnie, jaką miałem wizytę w nieobecności jego.
 — Kiedyż to było?
 — Pół godziny temu, kiedy pan był u pana de Tréville.
 — I któż to był taki?... mówże!...
 — Pan de Carois.
 — Pan de Carois?...
 — We własnej osobie.
 — Dowódca gwardji jego eminencji?
 — On sam.
 — Przyszedł mnie aresztować?
 — Ja tak samo przypuszczam, proszę pana, pomimo że miał układną minę.
 — Mówisz, że miał taką minę?
 — Słodki był, jak miód.
 — Doprawdy?...
 — Powiedział, że przychodzi od jego eminencji, który bardzo panu sprzyja, i chce zabrać pana z sobą do Palais‑Royal.
 — A cóżeś mu odpowiedział?...
 — Że to niepodobna, bo pana niema w domu, jak sam to mógł widzieć.