Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 1.djvu/276

Zaraz... byłem tu dziesięć czy dwanaście dni temu, odprowadzałem przyjaciół muszkieterów, a właśnie jeden z nich pokłócił się z jakimś nieznajomym człowiekiem, który, niewiadomo dlaczego, szukał zaczepki.
 — A tak! prawda, przypominam sobie. Czy nie o panu Porthosie wasza dostojność chce mówić?
 — Tak właśnie nazywa się mój towarzysz podróży. Boże! drogi gospodarzu, powiedz mi, miałożby spotkać go jakie nieszczęście?
 — Wasza dostojność pamięta zapewne, że nie mógł się puścić w dalszą drogę.
 — Rzeczywiście, przyrzekł podążyć za nami i nie widzieliśmy go więcej.
 — Zaszczycił nas, pozostając tutaj.
 — Jakto? zrobił wam ten zaszczyt?
 — Tak, panie, w tym oto zajeździe; i nawet jesteśmy mocno zaniepokojeni pod pewnemi względami.
 — Pod jakiemi?
 — Pod względem porobionych kosztów.
 — Cóż znowu! on je wszystkie zapłaci...
 — A! panie, balsam pociechy wlewasz mi w serce! Dużo już dotąd daliśmy naprzód, a jeszcze dzisiaj felczer nam oznajmił, że ponieważ pan Porthos nie płaci, na nas będzie poszukiwał należności, bo to ja po niego posyłałem.
 — Czyż Porthos raniony?
 — Nie wiem, jak mam powiedzieć.
 — Jakto, nie wiesz pan ?... powinieneś lepiej wiedzieć o tem, niż ktokolwiek.
 — Zapewne, lecz w naszym stanie nie można wszystkiego, o czem się wie, rozpowiadać, nadewszystko, gdy nam zastrzeżono, iż uszy nasze odpowiadać będą za język.
 — A czy ja mogę widzieć się z Porthosem?
 — I owszem, wejdź pan na piętro, zapukaj do numeru I-go. Proszę tylko oznajmić, że to pan.
 — Dlaczego?
 — Bo mogłoby pana nieszczęście spotkać.
 — Jakie?
 — Pan Porthos mógłby przypuszczać, że to ktoś z domowników i w przystępie złości, przeszyłby pana szpadą lub w łeb palnął, broń Boże!
 — Cóżeście mu zawinili?