Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 1.djvu/278

o tem ani mowy. Położył pistolet przy łóżku, oświadczając, iż za pierwszem słowem o jakichkolwiek przenosinach, palnie w łeb temu, kto poważy się wtrącać. I odtąd już nikt nie postał u niego, prócz jego pachołka.
 — Jest tu więc i Mousqueton?
 — Jest, panie.... w pięć dni po wyjeździe powrócił, mocno skwaszony, widocznie i on miał w podróży nieprzyjemności. Na nieszczęście, żwawszy jest od swego pana i dla niego to wszystko do góry nogami przewraca, a przypuszczając, że gdyby prosił, mógłby doznać odmowy, więc bez proszenia bierze, co mu się podoba.
 — Tak, zawsze ja widziałem w Mousquetonie wierność i przebiegłość niepospolitą — odpowiedział d‘Artagnan.
 — Być może, ale jeżeli z taką wiernością i przebiegłością będę miał cztery razy do roku do czynienia, sam pójdę z torbami.
 — Bynajmniej, przecie Porthos zapłaci.
 — Hm!... — mruknął z powątpiewaniem oberżysta.
 — Jest on ulubieńcem wielkiej pani, która nie pozostawi go w kłopocie o taką drobnostę, jaką jest panu dłużny.
 — Gdybym śmiał powiedzieć, co myślę o tem wszystkiem...
 — Jakto, co myślisz?
 — Co wiem, raczej.
 — A cóż pan wiesz?
 — I czego jestem nawet pewny.
 — Czego?... doprawdy ciekawym.
 — Powiedziałbym, że znam tę wielką panią.
 — Pan?
 — Tak, ja.
 — Skądże ją poznałeś?
 — O!... panie, gdybym mógł zaufać pańskiej dyskrecji.
 — Mów pan, o słowem szlacheckiem ci ręczę, że nie będziesz żałował zaufania.
 — Pojmuje pan, że niepokój do wielu rzeczy popycha
 — Jakżeś pan postąpił?
 — O!... najpierw nic takiego nie zrobiłem, do czego nie miałby prawa wierzyciel.
 — Więc?
 — Pan Porthos dał nam list do owej księżnej ka-