Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 1.djvu/281

si na trzy cale. Upadł na wznak. Korzystając z tego, nieznajomy oparł mu na gardle koniec rapiera; pan Porthos, widząc się na łasce przeciwnika, uznał się za pokonanego. Wtedy nieznajomy spytał go o nazwisko, a dowiedziawszy się, że ma z Porthosem, a nie z d‘Artagnanem do czynienia, pomógł mu dźwignąć się, odprowadził do oberży, sam wsiadł na konia i odjechał.
 — To on miał do d‘Artagnana urazę?
 — Widocznie.
 — A czy wiesz, co się z nim stało?
 — Nie... widziałem go po raz pierwszy i odtąd nie pokazał się więcej.
 — Wybornie... wiem już, co wiedzieć chciałem. Mówiłeś pan, że pokój Porthosa znajduje się na pierwszem piętrze, numer I?
 — Tak, panie, najpiękniejszy w całej oberży; pokój, który miałbym sposobność dziesięć razy wynająć.
 — Ba!... nie kłopocz się pan — odezwał się z uśmiechem d‘Artagnan — Porthos się uiści pieniędzmi księżnej Coquenard.
 — O!... panie, prokuratorowa, czy księżna, byle tylko rozluźniła supły swego worka, wszystko to dla mnie jedno; ale ona dała tu odpowiedź stanowczą, że dosyć już ma tych wymagań i wiarołomstwa pana Porthosa i że mu złamanego szeląga nie przyśle.
 — A czy powtórzyłeś tę odpowiedź swemu gościowi?
 — Boże uchowaj!... byłby się dowiedział w jaki sposób wywiązaliśmy się z jego zlecenia.
 — Więc on ciągle jeszcze czeka na pieniądze?
 — Tak!... Wczoraj jeszcze pisał, ale tym razem służący oddał list na pocztę.
 — Powiadasz pan, że prokuratorowa brzydka jest i stara?
 — Conajmniej pięćdziesięcioletnia i wcale nie piękna, jak mówił mi Pathaud.
 — W takim razie możesz być spokojny, da się ona zmiękczyć; a zresztą, nie wielkie rzeczy musi ci być Porthos dłużny.
 — Jakto nie wielkie! Dwadzieścia pistolów, jak dotąd, nie licząc doktora. Niczego on sobie nie żałuje, widać przyzwyczajony do wygód.
 — To chociaż go ona opuści, znajdą się jeszcze przy-