Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 1.djvu/282

jaciele, zaręczam. Pozbądź się wszelkich obaw. gospodarzu drogi i nie ustawaj w pieczołowitości, jakiej stan jego wymaga.
 — Obiecał mi pan pary z ust nie wypuścić o prokuratorowej i o ranie.
 — Masz na to moje słowo.
 — Bo widzi pan, on gotówby mnie zabić!
 — Nie lękaj się; nie taki on straszny, jak się wydaje.
 To powiedziawszy, poszedł d‘Artagnan na górę, pozostawiając gospodarza, uspokojonego pod dwoma względami, o które najmocniej mu chodziło: o dług i swoje życie.
 Zapukał do drzwi, najpokaźniej się przedstawiających, a oznaczonych wielkim czarnym numerem.
 Gdy odpowiedziano, wszedł.
 Porthos, leżąc na łóżku, grał z Mousquetonem w lancknechta, aby nie wychodzić z wprawy, a przed ogniem obracał się rożen, obładowany kuropatwami, po dwóch zaś rogach wielkiego komina, na rozżarzonych węglach wrzały dwa tygle, z których wydobywała się łechcąca powonienie para potrawy z ryb i królika.
 Prócz tego stół do pisania i komoda zastawione były wypróżnionemi butelkami.
 Na widok przyjaciela, Porthos krzyknął radośnie, a Mousqueton, powstawszy z uszanowaniem, ustąpił miejsca i poszedł zajrzeć do tygli, nad któremi zdawał się mieć osobliwszy nadzór.
 — A! na Boga! to ty?... — zawołał Porthos do d‘Artagnana — witaj mi i wybacz, że nie wstaję na twoje spotkanie. Ale nie wiem, czy wiesz, co mi się przytrafiło? — dodał niespokojnie, patrząc na d‘Artagnana.
 — Nie wiem.
 — Nie mówił ci gospodarz?
 — Zapytałem go o ciebie i prosto przychodzę.
 Porthos odetchnął swobodniej.
 — A cóż ci się przytrafiło, drogi Porthosie? — kończył d‘Artagnan.
 — Nacierałem na przeciwnika, któremu już trzy pchnięcia rapierem zadałem i chciałem czwartem z nim skończyć, gdy w tem nastąpiłem na kamień i zwichnąłem nogę w kolanie.