Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 1.djvu/284

najdroższy, pomówmy o tobie. Przyznaję, iż zaczynałem niepokoić się o ciebie.
 — Ale twój gospodarz dobrze się z tobą obchodzi widocznie — mówił d‘Artagnan, wskazując pełne rondle i próżne butelki.
 — Ujdzie od biedy! ujdzie!... — odparł Porthos. — Kilka dni temu przyniósł mi gbur rachunek, ale go razem z nim za drzwi wyrzuciłem, w ten sposób jestem tu, jakby na prawach zwycięzcy, albo zdobywcy. Widzisz też, że bojąc się zostać wyparty ze stanowiska, trzymam się ciągle pod bronią.
 — Jednakże — śmiejąc się, zauważył d‘Artagnan — zdaje mi się, że od czasu do czasu robisz wycieczki.
 I wskazał palcem na rondle i butelki.
 — Niestety! to nie ja!... Nędzne zwichnięcie trzyma mnie w łóżku; Mousqueton się tylko wymyka i znosi żywność. Mousquetonie, mój miły — mówił Porthos, zwracając się do pachołka — widzisz przecie, że przybyły nam posiłki, trzeba przysporzyć prowiantów.
 — Mousquetonie — odezwał się d‘Artagnan — musisz mi wyświadczyć przysługę.
 — Jaką, proszę pana?
 — Udziel Planchetowi swoich wiadomości i przepisów, bo mogę i ja kiedyś znaleźć się oblężonym, a nie gniewałbym się wcale, gdybym wtedy używał wygód, jakiemi pana swojego otaczasz.
 — O! Boże, nic łatwiejszego, proszę pana. Potrzeba do tego tylko trochę sprytu i wprawy. Wychowałem się na wsi, a ojciec mój, w chwilach wolnych od zajęć, polował na cudzych gruntach.
 — A z resztą czasu co robił?
 — Panie, trudnił się rzemiosłem bardzo przyjemnem, według mego zdania.
 — Jakiem?
 — Ponieważ były to czasy wojen katolików z hugonotami i widział, że jedni tępią drugich, a czynią to w imię religji, wytworzył sobie wiarę pośrednią, która mu dozwalała być raz katolikiem, to znowu hugonotem. Przechadzał się zwykle ze strzelbą na ramieniu za płotami przy drogach, a gdy zobaczył katolika, nadchodzącego pojedyńczo, wtedy religja protestancka brała górę w jego umyśle. Kierował lufę w stronę wędrowca, a gdy przy-