Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 1.djvu/289

inne i nic więcej. Z odległości przebytej nic nie pozostaje w pamięci, prócz mglistych zmąconych obrazów, drzew, gór i widoków.
 D‘Artagnan, opanowany taką stałą myślą, puścił wodze koniowi i tak przebył przestrzeń kilkumilową, dzielącą Crèvecoeur od Chantilly, nie zdając sobie sprawy z niczego, co spotykał po drodze.
 Opamiętał się na miejscu zaledwie i otrząsnął się z zadumy, dostrzegłszy oberżę, w której zostawił Aramisa.
 Zatrzymał konia przed bramą.
 Tym razem nie oberżysta, lecz żona jego wyszła na spotkanie; d‘Artagnan jako fizjonomista, objął od jednego spojrzenia pogodne oblicze pani domu i przeczuł, że nie będzie potrzebował nic ukrywać przed nią, iż może zaufać tej twarzy, pełnej słodyczy.
 — Dobra moja pani — zagadnął — czy nie mogłabyś mi powiedzieć, co się stało z jednym z moich przyjaciół, którego zmuszeni byliśmy zostawić tutaj przed dwunastoma dniami?
 — Z pięknym młodzieńcem około dwudziestu trzech lat, łagodnym, miłym, przystojnym?
 — Tak, tak, a co więcej rannym w ramię.
 — A! nie ruszył się stąd, proszę pana.
 — A! kochana pani, na Boga! — zawołał d‘Artagnan, zsiadając z konia i rzucając cugle Planchetowi — powracasz mi życie; gdzież jest drogi Aramis, niech go uściskam? pilno mi go zobaczyć.
 — Wybacz pan, lecz wątpię, aby mógł przyjąć cię w tej chwili.
 — Dlaczego? — miałżeby jaką damę u siebie?
 — Jezu Nazareński!... co też pan mówi!... biedny chłopczyna!... żadnej damy niema u niego.
 — Więc któż tam jest?
 — Proboszcz z Montdidier i przełożony jezuitów z Amiens.
 — Boże mój!... — zawołał d‘Artagnan — miałożby mu się tak pogorszyć?
 — Wcale nie, mój panie; ale, wskutek choroby, spłynęła nań łaska i postanowił wstąpić do stanu duchownego.
 — Prawda — odparł d‘Artagnan — zapomniałem, że on jest muszkieterem tylko tymczasowo.
 — Czy pan chce koniecznie się z nim zobaczyć?