Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 1.djvu/291

siedział przy stole, zawalonym papierami i wielkiemi foljałami.
 Po prawej ręce miał przełożonego jezuitów, po lewej proboszcza z Montidier.
 Firanki u okien zapuszczone, rzucały cień tajemniczy, pobudzający do rozmyślań bogobojnych.
 Wszystkie przedmioty, mogące na pierwszy rzut oka zdradzić mieszkanie młodzieńca, a nadewszystko muszkietera, znikły, jak zaczarowane.
 Bazin, nie chcąc widocznie budzić w panu swym myśli światowych, schował szpadę, pistolety, kapelusz z piórami, hafty, koronki i tym podobne przybory.
 Natomiast, jak się zdawało d‘Artagnanowi, w kąciku najciemniejszym wisiała na ścianie dyscyplina.
 Na szelest, jaki sprawiło otwarcie drzwi, Aramis podniósł głowę i poznał odrazu przyjaciela.
 Lecz, ku wielkiemu zdziwieniu d‘Artagnana, zjawienie się jego nie wywarło na muszkieterze wielkiego wrażenia, tak dalece umysł jego oderwany był od rzeczy tego świata.
 — Dzień dobry, drogi d‘Artagnanie; wierzaj mi, iż cię widzę z przyjemnością.
 — I ja tak samo, — odparł d‘Artagnan — lecz dotąd jeszcze nie jestem pewny, czy to Aramisa mam przed oczami.
 — On we własnej swojej osobie, mój kochany; i cóż ci mogło nasunąć tę wątpliwość?...
 — Obawiałem się, czy nie zabłądziłem przypadkiem, wchodząc do pokoju jakiegoś duchownego; później znów, zobaczywszy cię w towarzystwie tych dwóch panów, sądziłem, że jesteś niebezpiecznie chory.
 Dwaj czarno ubrani panowie, zrozumiawszy przymówkę d‘Artagnana, objęli go spojrzeniem groźnem, co nie przeraziło go wcale.
 — Przeszkadzam ci może, drogi Aramisie, ciągnął dalej d‘Artagnan — bo zapewne spowiadasz się przed tymi panami.
 Aramis lekko się zarumienił.
 — Ty miałbyś mi przeszkadzać? wcale nie, mój drogi, słowo najświętsze ci daję; a najlepszy dowód, iż czuję się szczęśliwy, widząc cię całego i zdrowego.