Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 1.djvu/298

 — To źle, d‘Artagnanie, gdyż śmierć jest bramą, prowadzącą do zguby lub do zbawienia.
 — Zgoda, lecz nie rozprawiajmy o teologji, jeżeli łaska, Aramisie; pewnie ci jej wystarczy na dzisiaj, co do mnie, zapomniałem nawet tej odrobiny łaciny, której nie umiałem nigdy; zresztą, muszę ci wyznać, że dziś od rana nic w ustach nie miałem, i głodny jestem, jak wszyscy djabli.
 — Usiądziemy natychmiast do obiadu, mój drogi; tylko pamiętaj, że to dzisiaj piątek; w dniu takim nie powinienem ani jeść mięsa, ani patrzeć na nie. Jeżeli zechcesz poprzestać na moim obiedzie, składa się on z warzyw i owoców...
 — Co rozumiesz przez te warzywa? — zapytał z niepokojem d‘Artagnan.
 — Szpinak — odparł Aramis — dla ciebie jednak dodam jaj, chociaż to ważne wykroczenie przeciw regule, bo jaja są mięsem, skoro powstają z nich kurczęta.
 — Uczta niezbyt smakowita, lecz mniejsza o to; aby z tobą pozostać, zniosę i ją chętnie.
 — Wdzięczny ci jestem za poświęcenie — odparł Aramis — lecz jeśli nie będziesz miał korzyści dla ciała, bądź przekonany, że duch twój wielce się umocni.
 — Więc ty, Aramisie, stanowczo wstępujesz do stanu duchownego? Co powiedzą przyjaciele nasi, co pan de Tréville na to powie? Osądzą cię i mieć będą za zbiega, uprzedzam cię.
 — Ależ ja nie wstępuję, tylko powracam do stanu duchownego. Właściwie zbiegłem z kościoła dla świata, wiesz przecie, że przymus najcięższy zadałem sobie, wdziewając kaftan muszkieterski.
 — Ja nie wiem o niczem.
 — Nie wiesz, w jaki sposób opuściłem seminarjum?
 — Nie, ale to nic a nic nie szkodzi.
 — Oto moja historja; zresztą Pismo Święte mówi: Spowiadajcie się jedni przed drugimi; a ja tobie się spowiadam, d‘Artagnanie.
 — Ja zaś daję ci rozgrzeszenie z góry; widzisz, że dobry ze mnie człowieczyna.
 — Nie żartuj z rzeczy świętych, mój drogi.
 — Więc mów, słucham cię.
 — Zostawałem w seminarjum od roku dziewiątego me-