Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 1.djvu/303

 — A! jest, nareszcie! — wykrzyknął d‘Artagnan i wyjął list z kieszeni.
 Aramis skoczył, porwał, przeczytał, pochłonął go raczej; twarz mu jaśniała szczęściem.
 — Piękny styl ma widocznie służebna — zauważył od niechcenia oddawca.
 — Dziękuję ci, d‘Artagnanie! — zawołał oszalały z radości Aramis. — Ona musiała do Tours powrócić; nie jest mi niewierną, kocha mnie niezmiennie. Chodź, niech cię uściskam, przyjacielu: szczęście mnie przygniata!
 I poczęli tańczyć obydwaj wokół świętego Chryzostoma, tratując kartki rozprawy, które pospadały na podłogę.
 W tej chwili wszedł Bazin ze szpinakiem i jajecznicą.
 — Wynoś się, pókiś cały — krzyknął Aramis ciskając w niego swoją okrągłą czapeczką — wracaj, skąd przyszedłeś, zabieraj te obrzydliwe jarzyny! każ podać zająca szpikowanego, kapłona tłustego, pieczeń baranią z czosnkiem i cztery butelki starego burgunda.
 Bazin, nie rozumiejąc, co to ma znaczyć, tak się na pana swego zagapił, że w tem jego zdziwieniu ponurem jajecznica zsunęła mu się na szpinak, a następnie wszystko razem na podłogę.
 — Nadszedł właśnie czas, abyś poświęcił istność swoją królowi królów — odezwał się d‘Artagnan — jeżeli chcesz zrobić mi grzeczność: Non inutile desiderium in oblatione.
 — Idź do djabła z twoją łaciną! Drogi mój d‘Artagnanie, pijmy zdrowo, pijmy, co się zmieści, i opowiadaj mi, co tam słychać u naszych.