Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 1.djvu/305

 — Czemuż się tak przypatrujesz? — zapytał go d‘Artagnan.
 — Na honor! podziwiam te trzy wspaniałe konie, które chłopcy stajenni trzymają za cugle; wszak to rozkosz królewska podróżować na takich wierzchowcach.
 — Będziesz używał tej rozkoszy, drogi Aramisie; jeden z tych koni do ciebie należy.
 — Co mówisz? a któryż?
 — Którego sobie wybierzesz: żadnemu z nich nie daję pierwszeństwa.
 — A ten czaprak bogaty na nim, czy także mój?
 — Rozumie się.
 — Żartujesz chyba d‘Artagnanie.
 — Przestałem żartować, odkąd mówisz po francusku.
 — Więc to moje te strzemiona złocone, czaprak aksamitny, to siodło wykładane srebrem?
 — Twoje własne, jak ten koń, który grzebie ziemię jest mój, a ten, który się wspina, do Athosa należy.
 — Niech cię djabli!... wspaniałe bestyjki!...
 — Rad jestem, że ci się podobały.
 — Czy to od króla ten dar pochodzi?
 — Pewno, że nie od kardynała; lecz co masz się głowić, od kogo pochodzą, dość, że jeden z nich należy do ciebie.
 — Biorę tego, którego trzyma rudy parobek.
 — Pysznie!
 — Boże wielki!... — wykrzyknął Aramis — z radości nie czuję bólu; wsiadłbym na tego konia choćby z kulami za skórą. A! co za strzemiona!... Hola! Bazin, chodź tu natychmiast!
 Bazin milczący i ponury stanął na progu.
 — Szpadę moją do pochwy wpakować, wyprostować kapelusz, płaszcz oczyścić, nabić pistolety! — zawołał Aramis.
 — Ostatnie rozporządzenie zbyteczne — przerwał mu d‘Artagnan — w olstrach są pistolety nabite.
 Bazin ciężko westchnął.
 — Cóż tam, mości Bazinie, uspokój się — rzekł d‘Artagnan — w rozmaitych warunkach zdobywa się królestwo niebieskie.
 — Mój pan był już takim dobrym teologiem!... — wyszlochał Bazin — byłby został biskupem, a może kardynałem!...