Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 1.djvu/317

iwszy się w rożen, oszalały oberżysta wpadł do pokoju dwóch przyjaciół.
 — Wina!... — odezwał się Athos, ujrzawszy go.
 — Wina! — wykrzyknął gospodarz osłupiały — wina!... ależ wypiłeś go pan za sto pistolów przeszło; jestem człowiekiem zrujnowanym, zgubionym!...
 — Ba!... — rzekł Athos — mieliśmy ciągłe pragnienie.
 — Gdybyście chociaż na tem poprzestali, ale potłukliście wszystkie butelki.
 — Popchnęliście mnie na nie i potłukły się. Twoja wina.
 — Oliwa moja przepadła...
 — Oliwa, to balsam cudowny na rany, biedny Grimaud opatrywać musiał te, które mu zadałeś.
 — Salcesony pożarte...
 — Szczurów zatrzęsienie w tej piwnicy.
 — Pan mi za to zapłacisz!... — krzyczał oberżysta zrozpaczony.
 — Błaźnie!... — krzyknął Athos, powstając, lecz opadł zaraz na krzesło: dał miarę sił swoich.
 D‘Artagnan przyszedł mu w pomoc, wznosząc szpicrutę do góry.
 Oberżysta cofnął się, zalany łzami.
 — To cię nauczy — rzekł d‘Artagnan — obchodzić się grzeczniej z gośćmi, których ci Pan Bóg zsyła.
 — Pan Bóg!... prędzej djabeł!...
 — Mój drogi — zaczął d‘Artagnan — jeżeli nam będziesz skrzeczał nad głową, zamkniemy się w piwnicy we czterech i zobaczymy sami, czy naprawdę spustoszenie jest tak wielkie, jak mówisz.
 — Wyznaję, panowie! zawiniłem, lecz dla każdego grzesznika jest zmiłowanie: jesteście jaśnie panami, a ja mizernym oberżystą, będziecie mieli litość nademną.
 — A!... skoro tak będziesz mówił — odezwał się Athos — serce mi się krajać gotowe, a łzy potoczą się z oczu, jak wino z twoich antałków. Nie taki djabeł czarny, jak go malują, zbliż się tu i porozmawiajmy.
 Oberżysta postąpił niespokojny.
 — Chodź, kiedy ci mówię, nie bój się — kończył Athos. — Pamiętasz, gdy miałem ci płacić, położyłem na stole sakiewkę.
 — Tak, jaśnie panie.