Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 1.djvu/322

liszek. Szynki, chamie!... — krzyknął Athos — nie możemy już pić!...
 — Co się z bratem jej stało? — począł lękliwie d‘Artagnan.
 — Z bratem?... — odparł Athos.
 — Tak, z tym księdzem.
 — O! dowiadywałem się o niego, aby go także pochwycić; ale uprzedził mnie, o dzień wcześniej opuścił probostwo...
 — Czy przynajmniej dowiedziano się, kto był ten nędznik?...
 — Bezwiątpienia!... był to pierwszy kochanek i wspólnik dziewczyny, zacna osobistość, udająca proboszcza, dlatego może, aby wydać za mąż swoją kochankę i w ten sposób los jej zabezpieczyć. Spodziewam się że został poćwiartowany.
 — O! Boże mój!... Boże!... — odezwał się d‘Artagnan, oszołomiony tą straszną opowieścią.
 — Spróbujże tej szynki, d‘Artagnanie, wyśmienita — rzekł Athos, krając kawał olbrzymi i kładąc mu na talerz. — Szkoda, że chociaż czterech takich nie było w piwnicy! wypiłbym o pięćdziesiąt butelek więcej.
 D‘Artagnan nie mógł dłużej znieść tej rozmowy, czuł, że przyprawiłaby go o szaleństwo.
 Oparł głowę na rękach, udając, że zasypia.
 — Teraz młodzież nie umie pić!... — rzekł Athos, patrząc na niego z politowaniem — a jednak lepszy ten jest od wielu innych...

KONIEC TOMU PIERWSZEGO.