Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 2.djvu/011

biłem twoją uprząż i moją. Na tem stanęliśmy. Pysznie się udało; to też nie puszczałem się dalej.
 D‘Artagnan odetchnął, jakby mu ratusz zdjęto z piersi.
 — Więc djament pozostaje przy mnie? — nieśmiało zapytał.
 — Nietknięty! a w dodatku rzędy naszych Bucefałów.
 — Lecz na cóż nam się przydadzą bez koni?...
 — Mam ja na nie pewne zamiary.
 — Athosie, ty mnie przerażasz.
 — Słuchaj, ty nie grałeś już oddawna?
 — I nie mam chęci najmniejszej.
 — Nie należy się niczego wyrzekać. Nie grałeś oddawna, jak mówiłem, to musisz mieć szczęśliwą rękę.
 — Cóż stąd?
 — Otóż Anglik z towarzyszem są tutaj jeszcze. Zauważyłem, że żal im bardzo uprzęży. Tobie widocznie zależy na koniu. Na twojem miejscu, stawiłbym uprząż o niego.
 — Nie będzie chciał tak małej stawki, jak jedna uprząż.
 — Stawiaj dwie! ja nie jestem taki, jak ty samolub.
 — Doprawdy?... — zapytał d‘Artagnan zachwiany, tak dalece pewność Athosa poczęła się bezwiednie i jemu udzielać.
 — Wygrasz odrazu, słowo uczciwości daję.
 — Bo widzisz, skoro straciliśmy konie, chciałbym niezmiernie utrzymać się choć przy uprzęży.
 — W takim razie postaw djament.
 — O! to zupełnie co innego; nigdy, przenigdy.
 — Djabli nadali! Zaproponowałbym ci dać Plancheta na stawkę.
 — Ja wolę stanowczo nic już nie ryzykować.
 — Szkoda... — rzekł ozięble Athos — ten Anglik jest wypchany pistolami. E! co tam!... raz jeden spróbuj, jeden raz, to niedługo potrwa.
 — A jeżeli przegram?
 — Wygrasz.
 — Ale jeżeli przegram?
 — No, to oddasz uprząż.
 — Niech będzie jeden raz — przystał d‘Artagnan.
 Athos puścił się na poszukiwanie Anglika i zastał go w stajni, przyglądającego się uprzęży okiem pożądliwo-