Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 2.djvu/012

ści. Dobrze się trafiło. Postawił mu swoje warunki; dwa rzędy przeciw jednemu koniowi, albo sto pistolów, do wyboru. Anglik obliczył się szybko; rzędy warte być mogły trzysta pistolów; przyjął stawkę.
 D‘Artagnan ze drżeniem rzucił kości: padły na trójkę; bladość jego przeraziła Athosa, ale powiedział tylko:
 — Nie tęgi rzut, towarzyszu mój; będziesz pan miał konie z pełnym rzędem.
 Triumfujący Anglik nie troszczył się nawet by zamieszać kości, tak pewny był zwycięstwa.
 D‘Artagnan odwrócił się dla pokrycia złego humoru.
 — No, no, patrzcie — odezwał się Athos z właściwym sobie spokojem — niezwykły rzut w życiu mojem tylko cztery takich widziałem: dwa asy!...
 Anglik spojrzał i zdziwił się, d‘Artagnan spojrzał i radością się uniósł.
 — Tak — ciągnął dalej Athos — tylko cztery razy: jeden u pana de Cregny; drugi u mnie, na wsi, w moim zamku... kiedy jeszcze miałem zamek; a trzeci u pana de Tréville, czem w podziwienie nas wprawił; czwarty raz nareszcie, w szynkowni padł na mnie i przegrałem sto luidorów i kolację.
 — Pan zatem odbiera swojego konia? — odezwał się Anglik.
 — Tak — rzekł d‘Artagnan.
 — Bez rewanżu?...
 — Warunki nasze tak opiewały, zechciej pan sobie przypomnieć.
 — Prawda; koń będzie zwrócony pańskiemu służącemu.
 — Chwilkę, panowie — odezwał się Athos — za pozwoleniem, słówko mam do powiedzenia przyjacielowi mojemu.
 — Proszę.
 Athos pociągnął d‘Artagnana na stronę.
 — Czego chcesz odemnie, kusicielu! — przemówił d‘Artagnan — każesz mi grać jeszcze, wszak tak?...
 — Nie, chcę tylko, abyś się zastanowił.
 — Nad czem?
 — Odbierasz konia, prawda?
 — Rozumie się.