Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 2.djvu/016

tak nie osłabia, jak te djabelskie zwichnięcia; czyś ty zwichnął sobie kiedy cokolwiek, Athosie?
 — Nigdy; przypominam sobie tylko, że w owej utarczce przy ulicy Férrou takie cięcie dostałem, że po dwóch tygodniach przeszło czułem je, jak świeże.
 — Czyż podobna, aby ten obiad był dla ciebie tylko, Porthosie? — rzekł Aramis.
 — Nie — odparł tenże — oczekiwałem pewnych panów z sąsiedztwa, którzy kazali mi oznajmić przed chwilą, że nie przybędą; zastąpicie ich, a ja nic na zamianie nie stracę. Hola! Mousqueton! podaj stołki i drugie tyle butelek.
 — Czy wiecie, co my tu jemy?... — zagadnął Athos po upływie kilku minut.
 — Do licha! — odparł d‘Artagnan — cielęcinę nadziewaną karczochami.
 — A ja comber z jagnięcia — rzekł Porthos.
 — A ja potrawę z drobiu — odezwał się Aramis.
 — Mylicie się, panowie — odrzekł poważnie Athos — jecie koninę.
 — Co mówisz! — zawołał d‘Artagnan.
 — Koninę, — odezwał się Aramis z obrzydzeniem.
 Porthos tylko milczał.
 — Tak, koninę!... nieprawdaż Porthosie, że koninę jemy? I nawet może z czaprakiem!
 — Nie, panowie, czaprak zachowałem — rzekł Porthos.
 — Na uczciwość, wszyscyśmy siebie warci — rzekł Aramis — ktoby myślał, że się umówiliśmy?
 — Cóż chcecie — ozwał się Porthos — ten koń zawstydzał gości moich, nie chciałem więc ich poniżać!
 — Zresztą, twoja księżna nie powraca z wód, wszak się nie mylę? — odparł d‘Artagnan.
 — Nie powraca — rzekł Porthos. — Daję wam słowo, gubernator tutejszy, szlachcic dostojny, który miał być dzisiaj u mnie na obiedzie, tak pragnął tego konia, że mu go nareszcie dałem.
 — Dałeś? — zawołał d‘Artagnan.
 — O! Boże! dałem! tak się to mówi! — rzekł Porthos — wart był z pewnością sto pięćdziesiąt luidorów, a ten kutwa nie chciał dać więcej nad ośmdziesiąt.
 — Bez siodła? — pytał Aramis.