Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 2.djvu/018

 — Następnie, sześć zapłaciłem w oberży.
 — Co za bydlę z tego oberżysty! po co było mu płacić?
 — Kazałeś mi to zrobić.
 — Zanadto jestem dobry, coprawda. Zatem po zamknięciu rachunku?
 — Pozostaje mi dwadzieścia pięć pistolów.
 — A ja — dodał Athos — wyciągając garstkę drobnych z kieszeni — ja...
 — Ty, niemasz nic...
 — Lub tak niewiele, na uczciwość, że nie warto tego rachować.
 — A teraz obliczmy, co mamy razem:
 — Porthos?
 — Trzydzieści talarów.
 — Aramis?
 — Dziesięć pistolów.
 — Ty, d‘Artagnan?
 — Dwadzieścia pięć.
 — To czyni razem? — zagadnął Athos.
 — Czterysta siedemdziesiąt pięć liwrów! - rzekł d‘Artagnan, mocny w arytmetyce, jak drugi Archimedes.
 — Po przybyciu do Paryża pozostanie nam jeszcze całe czterysta — odezwał się Porthos — nie licząc rzędów na konie.
 — A skąd wziąć konie do szeregu? — wtrącił Aramis.
 — Wielka rzecz!... z czterech podjezdków pachołków naszych zrobimy dwa pańskie wierzchowce, które ciągnąć będziemy na losy; czterysta liwrów wystarczy na połowę konia dla jednego z tych, co pozostaną pieszo; nareszcie, wyskrobki ze wszystkich kieszeni złożymy d‘Artagnanowi, on ma szczęśliwszą rękę, pójdzie grać do pierwszej lepszej szulerni i sprawa skończona!...
 — Jedzmy, bo stygnie — zawołał Porthos.
 Zaspokojeni zgoła na przyszłość, czterej towarzysze pałaszowali, co się nazywa, przy obfitym obiedzie, którego pozostałości dostały się panom Mousquetonowi, Bazinowi, Planchetowi i Grimaudowi.
 Stanąwszy w Paryżu, d‘Artagnan zastał u siebie list od pana de Tréville, oznajmiający iż, zgodnie z jego żądaniem, król udziela mu łaskawego zezwolenia na wstąpienie do muszkieterów.
 Ponieważ było to najgorętszem pragnieniem d‘Arta-