Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 2.djvu/025

szczony przez chirurgów; ja, potomek znakomitego rodu, który polegałem na przyjaźni twojej, omało nie umarłem z ran, a następnie z głodu w podłej oberży w Chantilly, i to bez słówka odpowiedzi na palące moje listy...
 — Ależ panie Porthosie — szepnęła notarjuszowa, czując się winną według pojęć wielkoświatowych z owego czasu.
 — Który poświęciłem dla ciebie baronowę...
 — Wiem o tem.
 — Hrabinę...
 — Panie Porthosie!
 — Księżnę...
 — Panie Porthosie, bądź wspaniałomyślny !...
 — Masz pani słuszność, nie będę już kończył...
 — To mąż mój ani chciał słyszeć o pożyczce...
 — Pani Coquenard... przypomnij sobie pierwszy twój list, który zachowałem wyryty w pamięci.
 Notarjuszowa jęknęła głucho.
 — Bo też za wielką była suma, której żądałeś.
 — Pani Coquenard, dałem ci pierwszeństwo. Gdybym był napisał do księżnej... Nazwiska jej nie wymienię, bo dobrze wiem, co to jest kompromitować kobietę; lecz i to wiem także iż mogłem był napisać tylko do niej, a przysłałaby mi tysiące.
 Dama uroniła łzę.
 — Panie Porthosie, przysięgam, że ukarałeś mnie straszliwie, i jeżeli w przyszłości w wypadku podobnym się znajdziesz, udaj się tylko do mnie.
 — Fe!... pani!... — odezwał się Porthos, niby obrażony — nie mówmy o pieniądzach, proszę, to poniżające.
 — Już więc nie kochasz mnie! — zwolna i smutno wymówiła notarjuszowa.
 Porthos milczał wyniośle.
 — Tak mi odpowiadasz? rozumiem, niestety!
 — Pomyśl, pani, jaką wyrządziłaś mi obelgę: tkwi ona tu — rzekł Porthos, kładąc rękę na sercu i przyciskając je silnie.
 — Załagodzę ją; cóż?... zgoda?... Porthosie drogi?
 — Wreszcie, cóżem ja żądał od ciebie — ciągnął dalej Porthos, dobrodusznie wzruszając ramionami — tylko pożyczki. Ostatecznie nie jestem człowiekiem bez rozumu. Wiem dobrze, że pani bogata nie jesteś, a mąż