Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 2.djvu/027

 — A ponieważ księżna, którą widziałaś w kościele, ma dobra, przylegające do moich, razem puścimy się w drogę. Wiesz dobrze, iż podróż nie tak się przykrzy, kiedy się ją odbywa we dwoje.
 — Czy nie masz przyjaciół w Paryżu? — zagadnęła notarjuszowa.
 — Sądziłem, iż mam ich — rzekł Porthos, przybierając na nowo wyraz melancholijny — przekonałem się jednak, iż jestem w błędzie.
 — Masz ich, masz, panie Porthosie — odparła notarjuszowa w uniesieniu, które zdziwiło ją samą — przyjdź jutro do nas. Jesteś synem mojej ciotki, a zatem bratem ciotecznym; przybywasz z Noyou w Pikardji, masz kilka spraw w Paryżu, a nie znasz żadnego adwokata. Będziesz pamiętał?
 — Jak najwyborniej.
 — Przyjdź w godzinie obiadowej.
 — I owszem.
 — A z moim mężem trzymaj się ostro, bo to stary lis przebiegły, pomimo siedemdziesięciu sześciu lat.
 — Siedemdziesiąt sześć lat! piękny wiek!...
 — Późny wiek, powiedz lepiej, panie Porthosie, to też biedaczysko drogie może zostawić mnie lada chwila wdową — ciągnęła notarjuszowa, rzucając na Porthosa znaczące spojrzenie. Na szczęście, intercyzą ślubną umowa majątkowa zawarta na przeżycie.
 — Cały majątek? — zagadnął Porthos.
 — Cały.
 — Przewidująca z ciebie kobieta, droga pani Coquenard — rzekł Porthos, czule ściskając jej rękę.
 — A zatem, zgoda między nami, drogi panie Porthosie? — wdzięcząc się, zapytała.
 — Na całe życie — podobnież odpowiedział Porthos.
 — Do zobaczenia więc, mój zdrajco.
 — Do widzenia, zapominajko moja.
 — Do jutra, aniele mój.
 — Do jutra, światło mego życia.