Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 2.djvu/034

przypadek, ja mam ich dwie i, jeżeli zechcesz, użyczę ci jednej.
 — Nie potrzeba — rzekł Anglik — ja dostatecznie zaopatrzony jestem w narzędzia tego rodzaju.
 — Tem lepiej! zacny mój panie, wybierz więc najdłuższą szpadę i pokaż mi ją dzisiejszego wieczora.
 — A gdzież to, jeżeli łaska?
 — Poza Luksemburgiem jest urocza miejscowość na podobne schadzki.
 — Bardzo dobrze, stawię się.
 — O godzinie?
 — Szóstej.
 — Ale, ale, masz pan zapewne paru przyjaciół?
 — Trzech... nawet, którzy mocno będą zaszczyceni, dzieląc ze mną tę partję.
 — Trzech?... wybornie się składa — rzekł d‘Artagnan — będzie tylu, ilu potrzeba.
 — A teraz kto pan jesteś? — zapytał Anglik.
 — Jestem d‘Artagnan, szlachcic gaskoński, gwardzista z oddziału pana Desessarts. A pan?...
 — Ja, jestem lord Winter, baron de Scheffield.
 — Jestem więc na usługi, panie baronie — rzekł d‘Artagnan — jakkolwiek nazwisko pańskie djablo trudno zapamiętać.
 I, dając koniowi ostrogę, puścił się galopem drogą do Paryża. Jak zwykle, przy podobnych zdarzeniach, zajechał prosto do Athosa.
 Opowiedział Athosowi wszystko z wyjątkiem listu pana de Wardes. Athos był zachwycony na myśl, że d‘Artagnan miał bić się z Anglikiem. Było to jego marzeniem, jak wiemy.
 Natychmiast posłano po Porthosa i Aramisa, i rozpowiedziano im, co zaszło. Porthos dobył szpady i jął wymachiwać nią do ściany, przysiadując do ziemi, jak tancerz.
 Aramis, zajęty tworzeniem poematu, zamknął się w gabinecie Athosa, prosząc, aby mu nie przerywano, aż do chwili wzięcia za szpady.
 Athos pokazał Grimaudowi na migi, aby przyniósł mu butelkę. D‘Artagnan zaś układał w duchu plan, którego wykonanie poznamy z czasem. Za domem obiecywał sobie milutką przygodę, co zdradzały uśmiechy, które, przelatując mu po licach, jakby wtórowały marzeniom.