Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 2.djvu/037

dząc się rozbrojonym, postąpił w tył kilka kroków, lecz noga mu się poślizgnęła i padł na wznak, jak długi.
 D‘Artagnan poskoczył i przyłożył mu szpadę do gardła:
 — Mógłbym cię zabić, mój panie — rzekł do Anglika — lecz daruję ci życie, dla miłości twojej siostry.
 Anglik ze swej strony zachwycony był, mając do czynienia ze szlachcicem wyższej natury, uścisnął go też serdecznie, nagadał komplementów muszkieterom, a ponieważ przeciwnik Porthosa był już umieszczony w karecie, a przeciwnik Aramisa stchórzył i zemknął, zajęto się jedynie nieboszczykiem. A gdy Porthos i Aramis ściągali z niego ubranie, w nadziei, że rana nie okaże się śmiertelną, wypchany złotem worek wypadł mu z za pasa. D‘Artagnan go podniósł i podał lordowi Winter.
 — Cóż u djabła mam z tem robić? — rzekł Anglik.
 — Oddasz pan jego rodzinie — odpowiedział d‘Artagnan.
 — Oho! jego rodzina nie dba o taką bagatelę !... odziedziczy ona po nim coś lepszego: piętnaście tysięcy luidorów dochodu rocznego; schowaj pan ten woreczek dla swoich lokajów. D‘Artagnan schował worek do kieszeni.
 — A teraz, mój młody przyjacielu, mam bowiem nadzieję, iż pozwolisz mi się tak nazywać — rzekł lord Winter — dziś wieczorem, jeżeli tylko pragniesz, przedstawię cię siostrze mojej, lady Clarik; chcę koniecznie, aby i ona cię polubiła, a ponieważ ma niejakie wpływy u dworu, może w przyszłości słówko dorzucić za tobą.
 D‘Artagnan zaczerwienił się z radości i skłonił głową na znak zgody. Tymczasem zbliżył się doń Athos.
 — Co myślisz robić z temi pieniądzmi? — powiedział mu do ucha.
 — Myślę ci je oddać, kochany Athosie.
 — A mnie one na co?
 — Przecież go zabiłeś; do ciebie zatem należą te łupy pośmiertne.
 — Jakto!... ja miałbym dziedziczyć po wrogu?... — odrzekł Athos — za kogóż mnie masz?
 — Jest to zwyczajem na wojnie, dlaczegóż miałoby być niewłaściwe w pojedynku?
 — Nawet na polu bitwy, nigdy nic podobnego nie robiłem...