Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 2.djvu/051

 — Wszystko to może kosztować około...
 Porthos urwał, wolał bowiem ogólną sumę oznaczyć, niż targować się po szczególe.
 Notarjuszowa słuchała, drżąc cała.
 — Ileż to wyniesie? — zaczęła — spodziewam się, że nie przejdzie...
 Zatrzymała się; głosu jej zabrakło.
 — O! nie — rzekł Porthos — nie przeniesie wcale dwóch tysięcy pięciuset liwrów; sądzę nawet, iż rachując się dobrze, obszedłbym się dwoma tysiącami.
 — Boże wielki! aż dwa tysiące liwrów — wykrzyknęła — ależ to majątek!
 Porthos skrzywił się znacząco.
 Pani Coquenard domyśliła się, co to znaczy.
 — Pytałam o szczegóły — odezwała się — dlatego jedynie, że, mając dużo krewnych i znajomych pomiędzy kupcami, pewna jestem, iż o sto procent taniej wszystkiego dostanę, niż ty zapłacisz, gdybyś sam kupował.
 — Aha! o to ci chodziło!
 — Tak, najdroższy panie Porthosie! wszak potrzebujesz najpierw konia?
 — Tak jest, konia najpierw.
 — Otóż ja mam już wierzchowca dla ciebie...
 — Naprawdę? — rzekł Porthos uradowany — to już spokojny jestem przynajmniej o konia; potrzeba mi następnie ubrać tego konia, a uprząż wierzchowca składa się z takich przedmiotów, które jedynie muszkieter sam osobiście kupić może; lecz to wszystko będzie kosztowało trzysta liwrów najwyżej.
 — Trzysta liwrów?... zresztą przypuśćmy już, że trzysta liwrów — powiedziała notarjuszowa, wzdychając.
 Porthos uśmiechnął się: trzeba pamiętać, że posiadał pyszne siodło, pochodzące od Buckinghama, zatem trzysta liwrów chciał zdrajca schować do kieszeni.
 — Potrzebuję jeszcze — ciągnął dalej — wierzchowca dla lokaja i tłumoka dla siebie; co się tyczy uzbrojenia, możesz nie myśleć o tem wcale, mam wszystko, co mi potrzeba.
 — Chcesz konia jeszcze i dla lokaja? — podjęła wahająco pani Coquenard — lecz to zanadto po pańsku, drogi przyjacielu.